Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΣΒΩΝ

Είδαμε ξανά τον χορό του θανάτου. Γύρω από την πάσχουσα εξουσία. Χωρίς καμμία σκέψη ότι πρόκειται για ένα απλό ανθρώπινο συμβάν. Που θα έπρεπε να το σεβαστούν. Που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Που συμβαίνει στον καθένα μας. Και που όλοι το αντιμετωπίζουμε φυσιολογικά. Με όση δύναμη έχουμε μέσα μας. Και με όση δύναμη μας δίνει αυτός στον οποίον πιστεύουμε. Όμως οι άνθρωποι αυτοί στερούνται πίστεως. Διότι είναι απλώς επαγγελματίες. Στυγνοί επαγγελματίες. Και πράττουν αποκλειστικά και μόνον για την εξυπηρέτηση του προσωπικού τους συμφέροντος. Πατώντας πολλές φορές επί πτωμάτων. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι και αυτοί κάποια μέρα πτώματα θα γίνουν. Και καταστρέφοντας υπολήψεις και προσωπικότητες. Είναι στη φύση των ανθρώπων αυτών; Ίσως. Το βλέπουμε εξάλλου και στην καθημερινότητα. Σε πράξεις συνήθους βίου. Δεν ορωδούν προ ουδενός. Ηδονίζονται καταστρέφοντας και ποδοπατώντας, και ενεργώντας κατ΄ εντολήν. Το κέρδος τους; Πολλές φορές δεν υπάρχει, όταν μάλιστα είναι σε ανώτερες θέσεις. Απλώς περιχαρακώνουν τη δικιά τους «ανώτερη θέση». Γιατί είναι ανασφαλείς και ανίκανοι. Και γιατί αναρριχώνται με τους γνωστούς τρόπους. Οι άνθρωποι είναι απλώς ασβοί. Και είναι οι πρώτοι που σέρνουν τον χορό. Κατά παντός. Απέναντι στην αγάπη που θα έπρεπε να εκπέμπουν, παραθέτουν το μίσος, και αντί της ηθικής που θα έπρεπε να διδάσκουν, κολυμβούν στο πέλαγος της ανηθικότητας τους. Να τα χαίρονται και τα δύο. Οι ασβοί.