ΠΟΙΗΣΗ - 7

LONELINESS

Ταξιδεύοντας στο πέλαγος της μοναξιάς,
Αγνάντευα το φεγγάρι.
Φωτιά μες’ τη νύχτα.
Να παίζει με τα ήρεμα νερά.
Και ξαφνικά να βυθίζεται,
Στα ίδια αυτά νερά.
Για να κάνει τον κύκλο του.
Νάρθει την άλλη μέρα,
Πιο γεμάτο, πιο κόκκινο.
Προχωρώντας προς την ολοκλήρωση,
Την πανσέληνο.
Και ξανά από την αρχή.
Ο αέναος κύκλος,
Ο κύκλος της ζωής.
Που έρχεται και χάνεται.
Που μας υπόσχεται,
Και μας αρνείται.
Που μας χαρίζει μόνο τις στιγμές.
Και μέσα από τις στιγμές,
Να ξεπηδά η μοναξιά.
Και πάλι.
Και με τα νύχια της
να ξένει την πληγή,
Που χρόνια τώρα,
Καρτερώ να γιάνει.