ΣΙΤΙΣΗ ΣΤΗΝ ΟΞΕΙΑ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΤΙΔΑ

Θεωρούσαμε το θέμα γνωστό και λυμένο. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη ερωτήσεις και βλέπουμε και κάποιες διαφορετικές τακτικές μεταξύ των συναδέλφων.
Υπενθυμίζουμε λοιπόν:
Για πάρα πολλά χρόνια ήταν κοινή πρακτική η διακοπή της πλήρους σίτισης κατά την οξεία γαστρεντερίτιδα. Θεωρείτο ότι η μειωμένη δραστικότητα της λακτάσης (ειδικά σε γαστρεντερίτιδα από ιό Ρότα) θα μπορούσε να οδηγήσει σε δυσαπορρόφηση της λακτόζης αν το πλήρες γάλα χορηγείτο πρώιμα. Επίσης ότι οι πρωτείνες των τροφών θα μπορούσαν να διαπεράσουν τον ήδη διαταραγμένο από τη λοίμωξη βλεννογόνο και να προκαλέσουν ευαισθητοποίηση. Η στέρηση όμως τροφής είχε ως αποτέλεσμα μειωμένη πρόσληψη θρεπτικών ουσιών και μάλιστα σε μια περίοδο που ο οργανισμός τις είχε ανάγκη λόγω της λοίμωξης.
Αυτά παλιά. Εδώ και πολλά όμως χρόνια (πάνω από 15) τεκμηριώθηκε ότι στην οξεία διάρροια αρκεί μία υδρική δίαιτα για 4-6 ώρες και στη συνέχεια σίτιση πλήρης για την ηλικία του παιδιού. Η υδρική δίαιτα μπορεί να γίνει με τα διαλύματα που κυκλοφορούν στο εμπόριο και τα οποία μπορούν να συνεχίσουν να χορηγούνται και παράλληλα με την πλήρη σίτιση.
Ενδείξεις που να υποστηρίζουν τη χορήγηση γάλακτος ελεύθερης λακτόζης ή μειωμένου σε περιεκτικότητα πρωτεϊνών, δεν υπάρχουν. Τα παιδιά που θα ωφελούντο από τη δίαιτα αυτή είναι ελάχιστα.
Ολιγόωρη λοιπόν χορήγηση υγρών και στη συνέχεια πλήρης σίτιση. Αποφεύγονται μόνο τα πολύ γλυκά.