ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ

Συνέβη σήμερα και είναι αληθινό.
O γιατρός του κέντρου υγείας είχε ένα πρόβλημα, μια απορία θα λέγαμε σχετικά με ένα βρέφος που προσκομίστηκε για εξέταση και το οποίο βρέφος παρακολουθείτο επί μακρόν σε νοσοκομείο της πόλης μας.
Ο γιατρός θεώρησε καλό να μην ενεργήσει αυθαίρετα και τηλεφώνησε στην Κλινική του Νοσοκομείου ρωτώντας για το πρόβλημα που προέκυψε στο παιδί. Η απάντηση στο ερώτημα που έθεσε στον ειδικό γιατρό θα ήταν ένα «ναι» ή ένα «όχι». Δεν επρόκειτο δηλ να απασχοληθεί ο ειδικός γιατρός ή να κουραστεί να απαντήσει. Και όμως αντί να απαντήσει με το ναι ή το όχι ξέρετε τι απάντησε στον γιατρό του κέντρου υγείας: «άνοιξε και κανένα βιβλίο να διαβάσεις για να δεις την απάντηση» και του έκλεισε το τηλέφωνο.

Ναι. Και αυτός καυχάται και πιστεύει ότι είναι ακαδημαϊκός δάσκαλος. Ότι είναι καθηγητής, ότι είναι ειδικός ή ότι άλλο θέλετε πέστε. Και έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα ενός συναδέλφου. Που του ζήτησε τη βοήθεια! Κανονικά αν είχαμε σύστημα και κράτος ορθόν, αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να είχε «ξηλωθεί» από τη θέση του. Για ποιον συσσωρεύει τη γνώση; Για να λέει ότι έχω τόσες εργασίες; Ότι είμαι ο τάδε ειδικός; Ότι είμαι μέγας δάσκαλος; Μα ο δάσκαλος είναι δάσκαλος παντού. Όχι μόνο στους φοιτητές που ακόμη και σε αυτούς ελάχιστα τους διδάσκει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η αλαζονεία, η υπεροψία και η απαξιωτική στάση υπερέβησαν και τα συναδελφικά όρια.
Αν αυτοί είναι οι «καθηγητές» μας, τότε μάλλον δεν είναι και πολύ ζηλευτός ο τίτλος τους.