ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΝΩΣΗ (ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ) - ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ Ή ΜΗ; - ΙV

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣ

Μετά πέντε χρόνια συμμετοχής στην επιτροπή εξετάσεων για ειδικότητα, διαπιστώνω με λύπη ότι τα πράγματα στην εκπαίδευση των ειδικευομένων δεν είναι ευχάριστα. Οι αυριανοί μας παιδίατροι χωλαίνουν σοβαρά. Ελάχιστοι βαθμολογούνται με άριστα. Πάρα πολλοί είναι οι μέτριοι. Οι γιατροί μας συχνά δεν γνωρίζουν τις απαντήσεις σε πολύ απλά και πρακτικά θέματα:
- Τι θα κάνουμε σε ένα παιδί με 16 mm Mantoux;
- Τι σημαίνει η ανεύρεση anti-HBe και anti-HBc σε βρέφος 3 μηνών; Πως θα ενεργήσετε;
- Ποιο το αίτιο της αμυγδαλίτιδας;
- Πότε, πώς και γιατί γίνεται ένα x εμβόλιο;
- Ποια τα gram θετικά και αρνητικά μικρόβια;
- Ποια εμβόλια είναι «ζωντανά» και ποια «νεκρά»;
- Ποια εμβόλια γίνονται ταυτόχρονα και σε ποια απαιτείται κάποιο μεσοδιάστημα;;
κλπ, κλπ, κλπ,

Ναι, αυτά δεν απαντούν.

Τι να το κάνουμε αν ο εξεταζόμενος απαντήσει σε ένα σπάνιο σύνδρομο; (μια και σ’αυτά αναλώνεται η εκπαίδευσή του). Πόσες φορές θα το συναντήσει στο ιατρείο του; Διαβάστε μια φράση από αξιόλογο αγγλικό βιβλίο. Τη μεταφέρω στο πρωτότυπο «Some cynic has coined the term “paediatric zoology” to describe the collection and study of rare cases and conditions in teaching hospitals”! Ο νοών νοείτο!

Και είναι δυνατόν να έρχεται εξεταζόμενος και να διαμαρτύρεται για την αποτυχία του, λέγοντας ότι έχει τόσες εργασίες ή ότι κάνει ή θα κάνει διατριβή; Είναι η απόλυτη απόδειξη της απόλυτα λανθασμένης κατεύθυνσης του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πιο λανθασμένη άποψη δεν μπορεί να υπάρξει. Οι εργασίες από μόνες τους δεν μπορεί να αποτελούν κριτήριο ικανότητας ή γνώσης ενός γιατρού. Απλώς είναι ένα μέτρο που θεσπίστηκε από το σύστημα και χρησιμοποιείται κατά το δοκούν για να περιχαρακώσει το σύστημα.

Διάβαζα πρόσφατα ένα βιογραφικό υποψηφίου για κάποια θέση. Τόσες εργασίες, τόσες δημοσιευμένες, τόσες έξω, τόσες μέσα, κλπ. Η βιομηχανία των εργασιών στο απόγειο της. Αν όμως κάτσει κάποιος και μελετήσει προσεκτικά και σε βάθος τις εργασίες αυτές θα δει σε πολλές περιπτώσεις τη μεγάλη παραπλάνηση.

Δήθεν πρωτότυπες εργασίες (μια αρχική και στη συνέχεια πολλές άλλες με προσθήκη ενός περιστατικού κάθε φορά).

Εργασίες με περιστατικά που για να μαζευτούν έπρεπε να περάσουν χρόνια πολλά. Ο ευγενής γόνος όμως, τα δημοσίευσε σε ένα χρόνο από τότε που διορίσθηκε (ελέω φυσικά μαμάς ή μπαμπά), τονίζοντας ότι είναι δικά του.

Σπάνια περιστατικά χειρουργικής φύσης δημοσιεύθηκαν σε περιοδικό. Καταγγελία γιατρού της κλινικής μετά τη δημοσίευση, ότι το περιστατικό ήταν ένα (δικό του) που χειρουργήθηκε, ενώ στη δημοσίευση παρουσιάσθηκαν δέκα, που φυσικά ήταν ανύπαρκτα.

Εργασίες που ανακυκλώνονται, αλλάζουν τίτλο και σειρά ονομάτων και δημοσιεύονται σε διαφορετικά περιοδικά. Έτσι, από το υλικό που συλλέχθηκε για μία εργασία προκύπτουν πολλές.

Μετράει, όπως καταλαβαίνουμε, ένας αριθμός και μόνον, ενώ θα μπορούσε να μετράει μόνον η ποιότητα των εργασιών. Γιαυτό υπάρχει και το ανελέητο κυνήγι του αριθμού, ειδικά από τους νέους γιατρούς, που αφήνουν κατά μέρος το ουσιαστικό έργο τους: Το κλινικό έργο, τον ασθενή, και την αποκατάσταση της υγείας του.

Δεν μπορούμε βέβαια να αρνηθούμε ότι υπάρχουν σωστές και πραγματικές μελέτες που βοήθησαν την ιατρική εξέλιξη. Νομίζουμε όμως ότι αποτελούν μέρος μόνον των μελετών που σωρηδόν δημοσιεύονται στον ελληνικό και διεθνή ιατρικό τύπο.

Η χρηματοδότηση για έρευνα είναι μεγάλη. Ίσως αυτό είναι ένα αίτιο της παραποίησης. Όμως πόσο ερευνητικές είναι πολλές από αυτές τις εργασίες;; Πρέπει να ξεφυλλίσεις χιλιάδες (ελληνικές) εργασίες για να βρείς τυχόν τη μία που κάπως άλλαξε τα ιατρικά δρώμενα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εργασίες στην αλλοδαπή όπου απλώς αλλάζουν τα νούμερα. Τα κυκλοφορούντα περιοδικά ανεξάντλητα. Με κάποιο κείμενο πρέπει να κυκλοφορήσουν και άρα κάποια κείμενα πρέπει να δημοσιευθούν.

Η βιομηχανία είναι καλά στημένη. Κάποιοι έχουν περιχαρακώσει τόσο τη βιομηχανία αυτή και τα συμφέροντα τους, ώστε έχουν αναγάγει σε πανάκεια τη δημοσίευση σε κάποιο περιοδικό της αλλοδαπής. Στην κρίση για μια θέση τίποτε άλλο δεν λαμβάνεται υπόψη. Οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα αγνοείται. Για το κλινικό έργο και τη δουλειά πάνω στον ασθενή, που, επαναλαμβάνω, είναι η κατ΄ εξοχήν αποστολή του γιατρού, φυσικά δεν μιλούμε. Αυτά είναι αμελητέες ποσότητες για τους πλαστογράφους της επιστήμης και τους επιβήτορες της (ιατρικής) εξουσίας.

Και αν φύγουμε από τις παραποιημένες εργασίες μπορούμε να πάμε στις τελείως πλαστές εργασίες. Όπου τα περιστατικά, τα ευρήματα και τα αποτελέσματα είναι τελείως φανταστικά. Ναι, υπάρχουν και τέτοιες.

Πολλές ή λίγες δεν έχει και μεγάλη σημασία. Όταν ο επιστήμονας φθάνει στο έσχατο αυτό σημείο της αναξιοπρέπειας, τότε κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Και φυσικά δεν μπορεί να λέγεται επιστήμονας. Ωστόσο, οι «επιστήμονες» αυτοί μάς κρίνουν, κανονίζουν με τις ισορροπίες και τις ψηφοφορίες τους τις τύχες νέων ανθρώπων, αποφασίζουν ποιος θα έχει εξέλιξη ή ποιος θα διευθύνει. Ποιοί; Οι πλαστογράφοι!

Εξαιρετικά σπάνια υπάρχουν και καταδίκες . Και αποπομπές. Τι σημαίνει όμως η αποπομπή ενός μόνον ανθρώπου; Οι άλλοι που προωθήθηκαν με τις πλαστές εργασίες του πρώτου, τι γίνονται; Και οι άλλοι που απορρίφθηκαν σε κάποια κρίση από τον πλαστογράφο κριτή δεν θα πρέπει να δικαιωθούν;

Όλα αυτά που αποτελούν διαστρέβλωση της εκπαίδευσης γίνονται για την κατάκτηση κάποιου τίτλου και μόνον. Οποίος ευτελισμός. Ωστόσο, οι εργασίες αποτελούν μέρος μόνον του ευτελισμού. Οι συνωμοσίες, οι συναλλαγές (κατ΄εξοχήν οικονομικές), οι εκβιασμοί, τα ανταλλάγματα, αλλά και οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, είναι τμήματα ενός ισχυρού πλέγματος εξουσίας (κατοχής και διανομής), που φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να διαρραγεί. Παραλληλίζοντας κάποιες καταστάσεις θα λέγαμε ότι οι μασόνοι φαντάζουν άγγελοι μπροστά στον εσμό των κομματικών και (παρα)εκκλησιαστικών ιερατείων που στηρίζουν την άτυπη αυτή εξουσία.

Μήπως όλα αυτά δεν σημαίνουν παραποίηση της διδασκαλίας, παραποίηση της γνώσης, παραποίηση των πραγματικών αναγκών ενός γιατρού;

H εκπαίδευση είναι μια έννοια πολυσύνθετη, είναι μια πολυεπίπεδη προσφορά, χρειάζεται κόπο και μόχθο και δεν μπορεί κατ’ ουδένα τρόπο να αφορά μόνο το αμφιθέατρο ή τη συγγραφή των εργασιών.

Άρα δεν χωλαίνουν μόνον οι ειδικευόμενοι αλλά χωλαίνει και το σύστημα εκπαίδευσης. Φταίμε σαφώς εμείς που εκπαιδεύουμε.

Θυμάμαι, ειλικρινά με θλίψη, τη φράση μια εξεταζόμενης (είχε απορριφθεί αρκετές φορές): «Γιατί απορρίπτετε εμένα κύριοι εξεταστές και δεν απορρίπτετε την κλινική στην οποία εκπαιδεύτηκα; Αφού το κράτος δίνει άδεια στην κλινική φταίω εγώ που πήγα εκεί; Και εγώ φταίω που δεν μπόρεσα να εκπαιδευτώ όταν όλοι ελέγχετε εμάς και κανείς δεν ελέγχει εσάς;»

Πρέπει λοιπόν να αλλάξει επειγόντως κατεύθυνση και προσανατολισμό το σύστημα. Πρέπει οι γιατροί (παλιοί και νέοι) να φύγουν από τα γραφεία τους και πλάι στον ασθενή να παλέψουν για την ίασή του, οι παλιοί να μεταδώσουν την εμπειρία τους στους νεότερους και όλοι μαζί να παρέξουν στον πολίτη ένα πιο αξιόπιστο σύστημα υγείας και στην κοινωνία πιο καταρτισμένους και αξιόμαχους γιατρούς.

ΕΠΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ….