ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΝΩΣΗ (ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ) - ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ Ή ΜΗ; - VI

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ

Προ δύο περίπου ετών έγραφα (http://www.loimoxi.blogspot.com/): Βλέποντας κανείς τις σημερινές κρίσεις και επιλογές στο πανεπιστήμιο, τον πιάνει τρόμος αναλογιζόμενος σε τι χέρια θα πέσει εντός 5ετίας-10ετίας η εκπαίδευση των φοιτητών και κατ΄επέκταση (αν σκεφθούμε την ιατρική) η υγεία των πολιτών. Και αν σήμερα πολλοί μιλάνε για άνεργους τενεκέδες αναφερόμενοι στους πτυχιούχους μας (Ι. Πρετεντέρης 27-05-07) φανταστείτε τι θα λένε αύριο.

Τι γίνεται σήμερα με την επιλογή ανθρώπινου δυναμικού στα πάσης φύσεως ιδρύματα μας; Οικογενειοκρατία, ευνοιοκρατία (χρήματα, κόμματα, εκκλησία), καιροσκοπισμός, ιδιοτέλεια, αδιαφάνεια, φωτογραφικές θέσεις, και φυσικά αναξιοκρατία.

Και όπως πολύ σωστά λέει ο Χρ. Γιανναράς (Το πολιτικό ζητούμενο / 2009), η αναξιοκρατία είναι συντελεστής ιστορικού αφανισμού μιας κοινωνίας. Και είναι βέβαιο ότι η αναξιοκρατία αποτελεί το καταγωγικό δεδομένο και τον θεμέλιο λίθο της οικοδόμησης του ελλαδικού κράτους.

Αυτούς διορίζουμε, αυτοί είμαστε.

Θα αναφερθώ και πάλι σε γνώμες ειδικών:

Η πανεπιστημιακή θέση είναι χρέος, δεν είναι δικαίωμα, ούτε είναι περιουσιακό στοιχείο για να αποτελεί αντικείμενο συναλλαγής. Είναι ένας θεσμός με περαστικούς θεσμοφύλακες, που έρχονται υποχρεωμένοι και φεύγουν χρεωμένοι. (Α. Σμοκοβίτης / Οι φυλές των πανεπιστημιακών, 2004. )

Το αυτονόητο δεν ισχύει, διότι τα 100 χρόνια μοναρχίας φαίνεται ότι έχουν χαράξει βαθιά στη συνείδηση των Ελλήνων την πεποίθηση ότι δεν μεταδίδεται κληρονομικά μόνο το «διοικείν», αλλά και το «καταλαμβάνειν» υψηλές θέσεις, όπως οι βουλευτικές ή οι καθηγητικές στο Πανεπιστήμιο…. Όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι θέσεις καταλαμβάνονται με ειδικό τρόπο, με φωτογραφικές προκηρύξεις και με «κατά περίπτωση επιλεγμένες εισηγητικές επιτροπές» που αποκλείουν ικανότερους επιστήμονες, που όμως δεν έλκουν την καταγωγή τους από «ευγενείς»… (Χ. Μουτσόπουλος / 14-01-2007).

Μερικοί «δάσκαλοι» μάλιστα θα μείνουν στην ιστορία σαν κλασικοί προαγωγοί πιο ανίκανων από αυτούς στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν ανάμεσα σε μετριότητες. (Α.. Σμοκοβίτης Οι φυλές των πανεπιστημιακών, 2004).

Χαρακτηριστικό είναι και το ότι τα τελευταία 25 χρόνια υπηρέτησαν 130 καθηγητές, στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Πόσοι εξ αίματος ή εξ αγχιστείας συγγενείς τους έχουν καταλάβει θέση μέλους (ΔΕΠ); Εβδομήντα ένας! Περισσότεροι από τους μισούς καθηγητές «κληροδότησαν» τη θέση τους. (Μουτσόπουλος / 14-01-2007).

Τα τελευταία 15 χρόνια στην Ιατρική Σχολή Αθηνών εκλέχθηκαν 70 καθηγητές. Πόσοι νομίζετε ότι εκλέχθηκαν με ανοικτές διαδικασίες; Μόνο το 19%. Πολλοί άξιοι και διακεκριμένοι επιστήμονες δεν εκλέχθηκαν, με το αιτιολογικό ότι δεν θα τα κατάφερναν στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. (Χ. Μουτσόπουλος, Φ. Σκοπούλη, 16-12-2007)

Και είναι χαρακτηριστική η πολύ πρόσφατη περίπτωση μιας εξαίρετης ελληνίδας που σπούδασε και σταδιοδρόμησε στο εξωτερικό με ογκώδες βιογραφικό στα καλύτερα πανεπιστήμια της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Όταν λοιπόν υπέβαλλε η κυρία αυτή για θέση επίκουρου απερρίφθη μετ΄επαίνων. Ξέρετε τι έγραφε ο εισηγητής; Ότι η συνάδελφος δεν είχε καμιά εργασία σε ελληνικό περιοδικό άρα δεν μπορούσε να προσαρμοσθεί στην ελληνική πραγματικότητα. Περιττό να σας πω ότι ο εισηγητής αυτός δεν γνώριζε ούτε καλημέρα στα αγγλικά και φυσικά δεν είχε επισκεφθεί την αλλοδαπή ειμή μόνον για τουρισμό.

Όλοι γνωρίζουμε γιατρούς που είχαν προετοιμάσει συστηματικά την είσοδο τους στο ναό της επιστήμης, εκλιπαρώντας θέση συγγραφέα, ζητώντας πιστοποιητικά και συστατικές επιστολές ακόμη και από αυτούς που τους έλεγαν απλώς καλημέρα (Χ. Μουτσόπουλος).

Όλοι γνωρίζουμε γιατρούς με εικονικά πτυχία και εικονικές διατριβές, ή τιτλούχους που είναι γιοι ή κόρες ή εγγονοί κάποιου σύμφωνα πάντα με το πανεπιστημιακό οικογενειακό δίκαιο (Α. Σμοκοβίτης / Οι φυλές των πανεπιστημιακών, 2004).

Όλοι γνωρίζουμε «δασκάλους – καθηγητές» που βοήθησαν τις οικογένειες των προϊσταμένων τους σε συγγραφικές, ηλεκτρολογικές, υδραυλικές και άλλες εργασίες. Που ήσαν πληροφοριοδότες, ή κουβαλητές της τσάντας (Α. Σμοκοβίτης / Οι φυλές των πανεπιστημιακών, 2004).

Αυτά βέβαια δεν συμβαίνουν μόνο στην ιατρική. Απολαύστε ένα τμήμα της Θεολογικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών:

Tμήμα …………………………..Θεολογίας – Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η σύζυγος: Κοσμήτωρ
Ο σύζυγος: Καθηγητής
Η κόρη: διδάκτωρ το 2004 (από τον πατέρα της)
Σε λίγους μήνες εκλέγεται...επίκουρη καθηγήτρια, Χαρακτηρίσθηκε διεθνούς κύρους επιστήμων
το 2008, σε ηλικία 35 ετών, τακτική ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ!!!,
Ο γαμπρός: επίκουρος καθηγητής
Ο αδελφός γαμπρού: ετοιμάζεται για θέση στο ίδιο Τμήμα
Η κόρη (Νο 2): διδακτορικό με επιβλέπουσα την αδελφή της
Ο γιός: χωρίς πτυχίο Θεολογίας / υποψήφιος διδάκτωρ με επιβλέποντα τον πατέρα

Ο νεποτισμός στην πιο άγρια μορφή του.

«Στη ζωή μου πίστευα ότι οι περισσότερες ίντριγκες γίνονται στην πολιτική. Αυτό μέχρι που γνώρισα το πανεπιστήμιο!!» έλεγε ο Χ. Ουίλσον (πρωθυπουργός Βρεττανίας) το 1976.

Για να μην αδικούμε όμως κάποιους, πρέπει να πούμε ότι όλα αυτά δεν είναι προνόμια μόνον
του πανεπιστημίου. Γίνονται και αλλού, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Ας δούμε τι γίνεται και στο ΕΣΥ. Επιλογές στις κρίσεις υπάρχουν. Σε πολύ μικρότερο βαθμό όμως, μια και τα όρια και τα κριτήρια είναι πιο περιγεγραμμένα. Ωστόσο σε πρόσφατο νομοσχέδιο για την εξέλιξη των γιατρών του ΕΣΥ σε διευθυντικές θέσεις, ήρθαν τα πάνω-κάτω. Η ιδέα ήταν καλή . Έδινε κίνητρο στους γιατρούς για δουλειά και εκπαίδευση. Και την είχα υποστηρίξει ενθέρμως και εγγράφως. Όμως επενέβησαν οι συνδικαλιστές και κουρέλιασαν την ιδέα. Εν μια νυκτί χρίσθηκαν όλοι διευθυντές. Με μόνο εφόδιο την αρχαιότητα και την προϋπηρεσία. Κανένα άλλο επιστημονικό κριτήριο του νόμου δεν λήφθηκε υπόψη.

Μήπως η επιλογή ατόμων δεν σημαίνει ότι επιλέγεις και κατευθύνεις τη γνώση που θα παρέξεις;;

Είναι τυχαίο άραγε που το βιβλίο του Δ. Μπουραντά «Όλα σου τάμαθα μα ξέχασα μια λέξη» ψηφίσθηκε από το κοινό σαν το καλύτερο βιβλίο του 2008; Είναι ακριβώς γιατί ο κόσμος θεωρεί σαν δεδομένα όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω και τα οποία επίσης περιγράφει σε άλλη μορφή ο συγγραφέας, μέσα από μια απλή αισθηματική ιστορία. Το κοινό δημόσιο αίσθημα τα γνωρίζει. Μόνον εμείς στρουθοκαμηλίζουμε.

Όσα ανέφερα παραπάνω φαίνεται ότι έχουν μια αλληλουχία. Αν φταίει η κεφαλή, πλάθονται ανάλογα οι παρακάτω . Οι αντιστάσεις χαλαρώνουν, οι συνειδήσεις αμβλύνονται και έτσι βρίσκουν ευκαιρία όσοι θέλουν να καθοδηγήσουν κάποιους ή να εκμεταλλευτούν κάποιους άλλους.

Βλέπετε ότι το σύστημα καλά κρατεί. Και είναι ισχυρότατο διότι πρέπει να επιζήσει. Αν τυχόν αρχίσει να ξηλώνεται από ένα σημείο, τότε η κατάρρευση θα είναι ταχύτατη. Γιαυτό και αναπαράγεται συνεχώς. Σε όλα τα στάδια και τα επίπεδα. Με τη συλλογή ακατάλληλων ανθρώπων σε ακατάλληλες θέσεις. Ημιανίκανοι και ανίκανοι. Έρποντες και χαμαιλέοντες. Μη εργαζόμενοι αλλά αμειβόμενοι (ενίοτε παχυλά). Άβουλοι αλλά ελεγχόμενοι. Αυτό θέλει το σύστημα. Για να δουλεύει καλά.

Δεν νομίζετε όμως ότι κάτι όμως πρέπει να γίνει; Ότι χρειάζεται συνεχής προσπάθεια από όλο και περισσότερους για να καταπολεμηθεί το σύστημα; Ότι εμείς πρέπει να έχουμε τις αντιστάσεις εκείνες που θα εμποδίσουν την χειραγώγηση μας; Ότι πρέπει να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους; Ότι πρέπει να μας διέπει συνέπεια, εντιμότητα, αξιοπρέπεια; Ότι πρέπει να αποκαταστήσουμε την αξιοκρατία σε κάθε πτυχή του κρατικού μηχανισμού;

Ο Ρ. Νέλσον σε ένα πολύ ωραίο βιβλίο του (Μαντάμ Μελβίλ) έγραφε: Ευλογημένοι οι άνθρωποι που έρχονται στη γη με έναν μόνο προορισμό: να αφυπνίσουν έστω και μία συνείδηση….

Κάποτε αυτή η χώρα πρέπει να βρει τον δρόμο της προς την αξιοκρατία, τη διαφάνεια και την ηθική.

Έχουμε τη θέληση να την οδηγήσουμε σ΄ αυτόν το δρόμο;

ΤΕΛΟΣ