ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Κόντευαν μεσάνυχτα, το κρύο ήταν τσουχτερό.

«Νίκο, κρυώνω. Τ αυτιά μου κοκάλωσαν από την παγωνιά και πονάνε»
«Ναι αγάπη μου. Τώρα. Κάτι θα κάνουμε».

Κοντοστάθηκα, και γύρισα να κοιτάξω. Ήταν ένα ζευγαράκι, σχεδόν παιδιά. Μικροκαμωμένοι και οι δυο, και σχετικά ελαφρά για την εποχή ντυμένοι. Μάλλον πρωτοετείς φοιτητές θα ήταν. Η κοπελίτσα είχε «κολλήσει» τη μουτρίτσα της στη βιτρίνα του πιο κεντρικού και πολυτελούς ζαχαροπλαστείου της πόλης και κοίταζε με λαχτάρα τα φανταχτερά προϊόντα.

«Νίκο μου, ξέρεις πόσο μ΄ αρέσουν τα γλυκά. Και πεινάω κιόλας»
«Καλά μωράκι μου, το ξέρω. Τα λεφτά όμως είναι λίγα. Άντε δεν πειράζει. Πάμε μέσα».

Μπήκα στο ζαχαροπλαστείο. Έπρεπε να πάρω αρκετά γλυκά για το σπίτι και τους συγγενείς. Διαλέγοντας, είδα τα νεαρά παιδιά να μετράνε τα λεφτά τους, να συζητούν πιο ήταν πιο φθηνό, να κάτσουν ή να πάρουν ένα γλυκό στο χέρι. Αποφάσισαν να κάτσουν και παρήγγειλαν από ένα γλυκό.

Στο τραπέζι, ένα μικρό χωμένο στη γωνιά τραπεζάκι, τα τέσσερα χέρια έγιναν ένα. Τα δυο βλέμματα βυθίστηκαν το ένα στο άλλο. Γι´ αυτά τα παιδιά προφανώς δεν υπήρχε εκείνη την ώρα κανείς γύρω τους. Ήταν παραδομένα στην ευτυχία τους. Το βλέμμα της μικρής ήταν ανεπανάληπτο. Πλημμυρισμένο από αγάπη, από λατρεία, από ολοκληρωτικό δόσιμο στον σύντροφο της. Ένα βλέμμα όλος ο κόσμος. Πόση χαρά θα ένοιωθε άραγε για τη δυνατότητα να απολαύσει μαζί με τον αγαπημένο της ένα μικρό κομμάτι γλυκό και λίγη ζεστασιά μεσ΄ την παγωμένη νύχτα;

Θυμήθηκα αστραπιαία τα φοιτητικά μου χρόνια. Όταν και εμείς μετρούσαμε τις δεκάρες και τα πενηντάλεπτα. Πληρώνοντας, είπα στον ταμία να χρεώσει σε μένα τα γλυκά των παιδιών και να τους στείλει και από ένα ζεστό τσάι και έφυγα.

Λίγες φορές συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε ενίοτε να αγοράσουμε τα πάντα, αλλά δεν μπορούμε με τίποτε να αγοράσουμε ένα τέτοιο βλέμμα.

Γιατί αξίζει όλα τα χρυσάφια του κόσμου.

Η αγάπη δεν αγοράζεται, ούτε επιβάλλεται.. Είναι δώρο. Χαρίστε την.

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, φίλοι μου.


ΥΓ. Το περιστατικό είναι πραγματικό και συνέβη κάπου στην Ελλάδα.