«Το δε την πόλιν σοι
δούναι, ούτ' εμόν εστιν
ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη.
Κοινή γαρ γνώμη
πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν
και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
...
28-5-1453
Μεγάλη λιτανεία πραγματοποιείται στη
Βασιλεύουσα με κεφαλή τον Αυτοκράτορα. Όλος ο λαός και ο κλήρος, με δάκρυα στα
μάτια, περιδιαβαίνει τα μισογκρεμισμένα τείχη και στο τέλος ο Κωνσταντίνος
απευθύνει ψυχωμένο λόγο σε όλους, τους τελευταίους Έλληνες και Φιλέλληνες
υπερασπιστές, τονώνοντας το ηθικό τους, στεριώνοντας την απόφαση θανάτου μέσα
τους, κάνοντας όλα τα μάτια να δακρύσουν, ανάμεσα στις λαμπάδες και τα
θυμιάματα που τύλιγαν τη Θεοσκέπαστη εκείνη τη νύχτα.. Την τελευταία νύχτα της
Πόλης μας…
Ύστερα, για πρώτη φορά μετά από τόσους
μήνες, για πρώτη φορά μετά από την ασέβεια της 12ης Δεκεμβρίου, με το παπικό συλλείτουργο,
πήγαν να Λειτουργήσουν στην Αγιά Σοφιά, που έμενε αλειτούργητη από τότε…
Ορθόδοξη, γνήσια, ευπρόσδεκτη και πραγματική θα ήταν η Λειτουργία αυτή τη φορά.
Την τελευταία φορά… Μια Λειτουργία Συγνώμης και Εξιλέωσης, μια Λειτουργία
Ειρήνης με το Θεό της απέραντης Υπομονής και Αγαθότητος… Με Εκείνον που θυσιάστηκε ο ίδιος, που
οδηγήθηκε ως πρόβατο στη σφαγή, όπως θα οδηγούνταν σε λίγο, Θεέ μου, ο λαός της
Βασιλεύουσας και όλη η Ορθόδοξη Ρωμιοσύνη… Για να έρθει πάλι κάποτε η
ολόλαμπρη, γλυκιά και βεβαία Ανάσταση…
"Σώσον Κύριε τον λαόν σου…" έβγαινε με θέρμη και
πίστη από χιλιάδες στόματα Ελλήνων και Φιλελλήνων…
Δάκρυσε ο λαός, γονάτισαν όλοι,
προσευχήθηκαν οι Ιερείς, έλαμψαν τα καντήλια μπροστά στις χρυσοντυμένες άγιες
εικόνες, άστραψε το άγιο Δισκοπότηρο, ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό όλων, η
Πόλη όλη έκλαιγε, η Πόλη όλη ήταν στο Γολγοθά, ένοιωθε τη θυσία του Χριστού,
πλημμύρισε τις καρδιές η αγάπη για τον Πλάστη, έπεσε στις ψυχές κάθε εμπόδιο,
έλιωσε κάθε απιστία, κάηκε από τον ποταμό των καυτών δακρύων κάθε ασέβεια!
"Συγχώρεσέ με Κύριε", ψιθύρισε με φόβο
και δέος ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Κωνσταντίνος ΙΑ'…"Συγχώρεσέ με
…και δώσε μου ανδρείο τέλος"…
Δύο σταγόνες κύλησαν στο μάγουλό του
καθώς έκλεινε μέσα του τον ίδιο τον Βασιλέα των βασιλέων… Και από πίσω του όλοι
οι αξιωματικοί και οι αξιωματούχοι, όλος ο λαός, ένα αμέτρητο πλήθος, με άπειρη
συγκίνηση και περισσή ευλάβεια, Μεταλάμβανε των Αχράντων Μυστηρίων, λαμβάνοντας
αληθώς Σώμα και αληθώς Αίμα του εσφαγμένου Αρνίου, του Σωτήρα Χριστού. Στην τελευταία Μεταλαβιά…Στο
ύστατο "Μετά Φόβου"… Τη νύχτα της 28ης Μαΐου, στην Αγία του Θεού Σοφία… Καθώς
έξω, πέρα, στο τουρκικό στρατόπεδο, γινόταν οι τελευταίες προετοιμασίες για την
τελική επίθεση, ο τελευταίος φανατισμός για ελεύθερη λεηλασία της
σπουδαιότερης, λαμπρότερης και ανίκητης πόλης του κόσμου. Της Πρωτεύουσας του
Ελληνισμού και της Χριστιανοσύνης!
29-5-1453
Δεν είχε ακόμα
ξημερώσει, όταν οι άπιστοι ουρλιάζοντας σα δαιμονισμένοι, ρίχτηκαν και πάλι
στους ελάχιστους υπερασπιστές, που αναγκάζονταν να είναι διασπαρμένοι σε όλο το
μήκος των τειχών, γιατί οι επιθέσεις εκδηλωνόταν ή μπορούσαν να εκδηλωθούν
οπουδήποτε.
Καθώς οι Τούρκοι ορμούσαν, έβγαιναν
ξοπίσω οι τρομεροί γενίτσαροι, τα καημένα αρπαγμένα παιδάκια που τα είχαν
μεγαλώσει ως θηρία απάνθρωπα οι Τούρκοι… Οι γενίτσαροι παρακολουθούσαν ποιος
Τούρκος στρατιώτης θα πισωγυρίσει και ορμούσαν και τον έσφαζαν μπροστά στους
άλλους, ώστε περισσότερο φόβο να έχουν οι Τούρκοι πίσω, παρά εμπρός!…
Όμως οι λίγοι γενναίοι Έλληνες και
Φιλέλληνες, με τον Ιουστινιάνη πρωτοστράτoρα και μπροστάρη τον
ίδιο τον Παλαιολόγο, αμύνονταν με ηρωισμό τέτοιο, που δεν έχει όμοιό του στην
Ιστορία των λαών… Δεν παλεύανε οι Έλληνες με στρατό, αλλά με θηρία φανατισμένα.
Και η αντιστοιχία ήταν 1 δικός μας με 35 Τούρκους και Γενίτσαρους! Και
βαστούσαμε 58 ημέρες τώρα, θαύμα στ΄ αλήθεια,
θαύμα!
Πανηγύρισαν οι πολιορκημένοι! Είχαν
αποκρούσει την πρώτη επίθεση με επιτυχία! Μα ήδη ξεκινούσε δεύτερο κύμα με
αλαλαγμούς φοβερούς και σκληράδα θανάτου! Μα ενίσχυση μεγάλη για τους
υπερασπιστές σε αυτές τις στιγμές ήταν οι δυναμικοί και φιλικοί ήχοι από τις
καμπάνες των Εκκλησιών μας, που δεν έπαυαν να ηχούν και να ενισχύουν τους
υπερασπιστές, τους γίγαντες αυτούς που κανείς δεν έχει τιμήσει ίσα με σήμερα
όπως τους πρέπει! Ένα μνημείο (=μνήμη) δεν έχει στηθεί για τη θυσία τους!..
Πλατάγισαν στο αμυδρό φως οι
χρυσοκίτρινες σημαίες με το Δικέφαλο αετό στα κάστρα και τους πύργους της
Αυτοκρατορίας! Είχαμε πάρει πάλι τη νίκη!
Αλλά ήταν ασταμάτητοι οι εχθροί. Και
ρίχνονταν τρίτη φορά τώρα με την κύρια δύναμή τους στο πιο
αδύνατο όπως πάντα σημείο των τειχών. Την Πύλη
του Αγίου Ρωμανού, δίπλα στην
κοιλάδα του ποταμού
Λύκου!
Τώρα ο Μεχμέτης έστελνε ξεκούραστους, τις ειδικές του
δυνάμεις, τον επίλεκτο στρατό
με συνοδεία δέκα χιλιάδων Γενιτσάρων. Δεν σταμάτησαν τούτη τη φορά. Σύννεφο
σκέπασε με τις σαγίτες τα
κάστρα, για να μη ξεμυτίσει κεφάλι ρωμέικο, ώστε να στηρίξουν οι άπιστοι σκάλες στα τειχιά και να φτάσουν απάνω. Και τόσο
ούρλιαζαν και φώναζαν το όνομα του ΑντιχρίστουΑλλάχ και του προφήτη του θηρίου, του Μωάμεθ,
που είχαν ξεκουφάνει τελείως τους υπερασπιστές, οι οποίοι είχαν όμως βάλσαμο
στην καρδιά τους το γλυκύ όνομα του Χριστού.
Με τόση ορμή ανέβαινε τούτη το
επίλεκτο κύμα που έσπαζαν οι σκάλες από τη μανία τους! Με ορμή άφταστη
αμύνονταν όμως και οι πολιορκημένοι! Κι όλοι, γυναίκες, παιδιά, βοηθούσαν με
κάθε τρόπο να χρησιμεύουν στους στρατιώτες των επάλξεων!
"Κρατάτε αδερφοί μου!
Υποχωρούν", φώναξε γεμάτος χαρά ο βασιλιάς μας και είδαν όλοι ότι
ξεψύχησε η δύναμη και η φωνή των Αγαρηνών και γέμισε δύναμη η ψυχή τους. Μα δεν
πρόλαβαν να χαρούν πολύ.
"Τον Ιουστινιάνη! Χτυπήσαν τον Ιουστινιάνη" φώναξε
κάποιος καθώς ο αρχηγός της άμυνας, ο μόνος ξένος που φιλοτιμήθηκε να έρθει να
βοηθήσει την Πόλη των Χριστιανών, διπλωνόταν στα δύο, κάνοντας μεγάλη
προσπάθεια να μη φωνάξει από τον πόνο, να σταθεί όσο μπορούσε, αλλά δεν
μπορούσε!
"Βασιλέα, γρήγορα το κλειδί
της πόρτας" ψιθύρισε στον Κωνσταντίνο που έτρεξε σιμά του. "Πεθαίνω"
"Όχι, τώρα γενναίε
Ιουστινιάνη. Σε παρακαλώ, μείνε εδώ, αν φύγεις"
"Πεθαίνω"
Λιγοψύχησαν οι δικοί του, οι ηρωικοί
πολεμιστές του Ιουστινιάνη, βλέποντας τον αρχηγό τους βαριά λαβωμένο και πήγαν
να τον ακολουθήσουν…
Αυτό ήταν. Χαλάρωσε η άμυνα, στην
οποία κάθε πέτρα, κάθε κεραμίδι βυζαντινό, κάθε στρατιώτης, έπαιζε
σημαντικότατο ρόλο! Και Θεέ μου! Θεέ μου! Από μια πόρτα, από την Κερκόπορτα είχαν μπει λίγοι Τούρκοι και σήκωσαν
μία και μοναδική σημαία απάνω στα τειχιά μας!
Ουρλιαχτά ακούστηκαν, ενός πανικού,
που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε, αν έμενε στη θέση του ο Ιουστινιάνης, αν δε
λαβωνόταν, αν, αν…
Με τη δύναμη όλων των γενεών των
Ελλήνων ρίχτηκε στη μάχη τώρα ο ίδιος ο τελευταίος βασιλέας μας. Σήκωνε το σπαθί του
και όταν το κατέβαζε απλώνονταν σωρός οι Τούρκοι, που βλέποντας πως κάτι
συνέβαινε ξανατρέξαν με καινούργια ορμή στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, εκεί
που πολεμούσε σαν το λιοντάρι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος! Στο πιο αδύναμο μέρος
της άμυνας!
Ο πανικός απλωνόταν, οι στρατιώτες του
Ιουστινιάνη έφευγαν αν και απολύτως ζωτικοί για την άμυνα!
"Οι Τούρκοι, οι Τούρκοι…"
ακούγονταν ακόμα πιο πολλές φωνές πανικού, βλέποντας το λυσσασμένο κύμα των
Γενιτσάρων να σπάει τις αφύλακτες πια θέσεις των ανδρών του Ιουστινιάνη και να
περικυκλώνει τον Αυτοκράτορα, που πολεμούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, με
όλη την πνοή της ανδρείας του!
"Εάλωωω!
Η Πόλις εάλωωωω"!
Δάκρυα σπαραγμού βγήκαν από τα σωθικά
του σαν άκουσε εκείνο το "εάλω"… Η Πόλη του, ό,τι αγάπησε, αυτό για
το οποίο τόσο πάλεψε και ξαγρύπνησε, αυτή για την οποία διέπραξε τη μεγάλη
ασέβεια, η Πόλη του Θεέ μου "εάλω"!
Γύρισε κατάκοπος το κεφάλι του ο
Κωνσταντίνος… Ήταν πια ολομόναχος! Όλοι σχεδόν γύρω του είχαν πέσει σαν ήρωες!
Ως Έλληνες!
"Δεν υπάρχει κανείς Χριστιανός να
μου πάρει το κεφάλι;" φώναξε με όλη τη
δύναμή του καθώς το σπαθί του κατέβαινε με ορμή σε έναν ακόμη Γενίτσαρο,
φοβούμενος μην πέσει ζωντανός στα χέρια των σκυλιών! Αστραπή πέρασε από το νου
του το αίτημα που είχε ζητήσει από το Χριστό, το βράδυ όταν Μεταλάμβανε και
γύρεψε συγχώρηση.
Και σαν απάντηση ήρθε τότε ένα δυνατό
χτύπημα που του έκοψε την ανάσα! Ένας άλλος Γενίτσαρος τον είχε λαβώσει
πισώπλατα! "Εάλω η Πόλιςςςς" ακούστηκε μακάβρια η σπαραχτική
φωνή. Και όπλισε με τέτοια δύναμη τον βασιλέα, που γύρισε τραυματισμένος και με
μια σπαθιά πήρε το κεφάλι του άτιμου που τον λάβωσε!
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου