Η ΜΑΝΑ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ (ΕΣΥ)

Από την εφημερίδα "Πρώτο Θέμα".
Απίστευτα τα γραφόμενα. Κατάφερα όμως να επικοινωνήσω με τη δημοσιογράφο που με διαβεβαίωσε ότι είναι λιγότερα από όσα συνέβησαν πραγματικά.

---------------------------------------------------

www.protothema.gr

ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΙΑΤΟΥ: ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗ ΝΑ ΠΑΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ!

Γράφει η Ρομίνα Ξύδα 27-7-2015  19:24

Πρωινό 27ης Ιουλίου του 2015 έξω από το Κέντρο Υγείας Κιάτου. Στο εξωτερικό του τμήμα, μία σκουριασμένη ταμπέλα με ενημερώνει για τις 340.000 ευρώ που βγήκαν από τις τσέπες χιλιάδων φορολογουμένων με το πρόσχημα του «εκσυγχρονισμού και της λειτουργικής αναβάθμισης» για να καταλήξουν στην οικοδόμηση ενός ακόμη «άρρωστου» τμήματος της δημόσιας υγείας. 

Στο κάθε μου χέρι κρατάω από ένα παιδί, τον εξάχρονο γιο μου και την πεντάχρονη κόρη μου, που βαδίζουν μετά βίας λόγω κάποιων τεράστιων πληγών στα πόδια. Είμαι μόνη, είμαι παραθερίστρια, είμαι ξένη, και πάνω απ’ όλα είμαι ακόμη ένα θύμα του capital control που με υποχρεώνει να ζητήσω την βοήθεια των γιατρών του δημοσίου που -αδιάφορο για τους ιθύνοντες- κάθε μήνα πληρώνω αδρά. 

Το ρολόι μου δείχνει ακριβώς 11.40 π.μ. την ίδια στιγμή που η υπεύθυνη υποδοχής με ενημερώνει ότι δεν μπορεί να μου δώσει «χαρτάκι αναμονής» κι ότι θα πρέπει να ρωτήσω την γιατρό αν μπορεί να δει τα πληγιασμένα πόδια των παιδιών μου. 

Περιμένω έξω από το παιδιατρικό τμήμα μαζί με άλλες δυο τρεις μητέρες. Λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα ανοίγει και μία βαριεστημένη ιατρός με ενημερώνει πως «Δεν μπορώ να δω τα παιδιά σας. Μπορώ να βλέπω μέχρι 15 παιδιά την ημέρα και ο αριθμός αυτός έχει κλείσει για σήμερα. Δεν ξέρω τι έχουν. Μπορεί να είναι σταφυλόκοκκος, μπορεί και όχι. Πηγαίνετε τα στα επείγοντα!» Της ζητάω να περιμένω μέχρι την ώρα που θα σχολάσει. Της τονίζω ότι τα παιδιά υποφέρουν από τους πόνους, ότι δεν ξέρω τι να κάνω και την παρακαλάω να τους ρίξει μία ματιά γιατί μένω πολύ μακριά για να τα πάω και την επόμενη ημέρα. Λεπτομέρειες για την παιδίατρο του Κέντρου Υγείας Κίατου, κυρία Θεμελία Παυλοπούλου και την επισκέπτη υγείας κυρία Αφροδίτη Αναστοπούλου, οι οποίες με ένα στόμα με πετούν _ μαζί με τα παιδιά _ έξω από τον «δικό τους χώρο!» Έναν χώρο που όπως τους επισημαίνω πληρώνω από την τσέπη μου, κάθε μήνα, μαζί με χιλάδες φορολογούμενους: «Δεν θα τα δω τα παιδιά σου ό,τι και να κάνεις! Το κατάλαβες; Πήγαινε στα επείγοντα», ήταν οι τελευταίες κουβέντες της «παιδιάτρου» λίγο πριν μου κλείσει κατάμουτρα την πόρτα του... δικού της ιατρείου. Πηγαίνω στα επείγοντα. Ένας γιατρός μου λέει πως «δεν είναι τίποτα... θα περάσει. Και πως «αν είναι σταφυλόκοκκος, τα παιδιά θα πληγιάσουν και σε άλλα μέρη του σώματός τους και τότε θα δούμε τι θα κάνουμε...» Φεύγω. 

Επόμενη στάση το ιατρείο μιας ιδιώτη παιδιάτρου της περιοχής η γνωμάτευση της οποίας τονίζει ότι τα παιδιά πάσχουν από σταφυλόκοκκο και ότι θα πρέπει να πάρουν επειγόντως αντιβίωση για τουλάχιστον δέκα ημέρες. 

Πληρώνω την γιατρό, πληρώνω τα φάρμακα, πληρώνω όπως χιλιάδες άλλες μάνες την αδιαφορία του κράτους και του αρμόδιου υπουργείου που πέρα από την παντιέρα της αριστερής του φιλοσοφίας του δεν υψώνει ούτε... σημαιάκι πρόνοιας. Η κυρία Αφροδίτη Αναστοπούλου μου το τόνισε άλλωστε λίγο πριν μου κλείσει κατάμουτρα την πόρτα του «δικού της ιατρείου»: «Και στον Κουρουμπλή να πας, τίποτα δεν θα βγάλεις! Ο υπουργός ξέρει τα προβλήματά μας και είναι δίπλα μας...».

Ακριβώς όπως κάθε υπουργός που για ευνόητους λόγους στέκει στο πλάι κάθε κρατικοδίαιτου δημόσιου «λειτουργού» αδιαφορώντας ακόμη και για την υγεία πεντάχρονων παιδιών... 

---------------------------------------------------------------------------------

Μερικά σχόλια:  Απαράδεκτα όσα συνέβησαν. Υπήρχε όμως άδικο και από τις δυο πλευρές, με μικρότερο φυσικά αυτό της μάνας. Τα μόνα που δεν έφταιγαν ήσαν τα παιδιά.  

Η μάνα εκτόξευσε το κλασικό που ακούμε οι γιατροί: "εγώ σε πληρώνω". Αυτό είναι παντελώς άδικο για όλους τους γιατρούς, καλούς ή κακούς, τίμιους  ή μη, δουλευτάρηδες ή όχι. Βέβαια, ειπώθηκε σε ώρα έντασης. Όμως το ακούμε και σε ώρες ηρεμίας, σε ώρες φιλικών συγκεντρώσεων, από ανθρώπους άλλων επαγγελμάτων που πιστεύουν ότι οι γιατροί ζούν από τον κόπο των άλλων μια και δεν παράγουν (κατά μερικούς) κέρδος. Πχ αν πουλάς κάποια είδη κερδίζεις χρήματα, πληρώνεις φόρους και από αυτούς πληρώνεται και ο γιατρός. Νοσηρή και απατηλή σκέψη. 

Η γιατρός τώρα: Απαράδεκτη, αναξιοπρεπής και αντιιατρική συμπεριφορά. Ίσως και λόγος απόλυσης. Πιθανόν να δουλεύουν με ραντεβού. Πιθανόν να είχαν κλείσει τα ραντεβού. Αλλά ήταν ακόμη νωρίς. Το κυριότερο: ένας γιατρός δεν μπορεί να αρνηθεί εξέταση. Οποιαδήποτε ώρα. Οποιαδήποτε μέρα. Με οποιεσδήποτε συνθήκες. Η άρνηση αντιβαίνει σ΄ αυτό καθαυτό το λειτούργημα του γιατρού. Τον όρκο του και την ανθρωπιά του. Όμως εκεί κατάντησαν την ιατρική. Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές. Αλλά και οι άνθρωποι που σπουδάζουν ιατρική με αποκλειστικό σκοπό τον προσπορισμό πλούτου. Όχι γιατί αγαπούν την επιστήμη ή θέλουν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο. Δεν με εκπλήσει η συμπεριφορά της γιατρού. Αν πάει κάποιος σε εφημερία νοσοκομείου στην πόλη μας θα ζήσει χειρότερα. Νεαροί εφημερεύοντες, συνήθως ειδικευόμενοι, με ύφος πέντε πρυτάνεων, με απόλυτα απαξιωτική συμπεριφορά, με άρνηση διαλόγου, αγνοώντας αν ο απέναντι τους είναι κάποιος μορφωμένος, κάποιος γιατρός με περγαμηνές στη διαδρομή του, κάποιος σοφός στην όποια επιστήμη του άνθρωπος. Εκείνη την ώρα είναι αυτοί οι άρχοντες του χώρου και νοιώθουν ίσως κρυφή ηδονή να μηδενίζουν τον άλλο. Χωρίς να σκέπτονται αν αυτοί θα μπορέσουν ποτέ να φτάσουν στο επίπεδο του ασθενή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να φερθούν απαξιωτικά στον αμόρφωτο ή φτωχό. Αλλά το λέω έτσι για να αφαιρέσω τη δικαιολογία τους ότι ο ασθενής δεν καταλαβαίνει για να συζητήσουν μαζί τους.

Εκεί λοιπόν έχει πέσει η ιατρική. Αυτά είναι τα νοσοκομεία και τα ΚΥ που συντηρεί η κάθε κυβέρνηση.

Και θέλω να κλείσω με μια παρατήρηση: οι άνθρωποι που συντηρούν τέτοιες καταστάσεις σφράγισαν μια από τις καλύτερες και σωστά λειτουργούσες κλινικές (λόγια του κόσμου είναι αυτά) της πόλης μας. Την Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Λοιμωδών (έκλεισαν όλο το νοσοκομείο). Η Κλινική ήταν για λοιμώξεις και λοιμώδη νοσήματα. Ωστόσο, δεν υπήρχε περίπτωση να προσκομιστεί κάποιο παιδί με οποιοδήποτε νόσημα και να μην εξετασθεί. Αν μπορούσε να αντιμετωπισθεί εκεί καλώς. Αν ήταν για άλλο νοσοκομείο γινόταν κανονική εξέταση και πολλές φορές εργαστηριακός έλεγχος και στη συνέχεια η παραπομπή σε άλλο νοσοκομείο. Ήταν απαγορευτικό να φύγει παιδί χωρίς εξέταση. 24 ώρες το 24ωρο, 30 ημέρες το μήνα. Πολλές φορές με ελάχιστο προσωπικό. Χωρίς διακρίσεις οικονομικές, ταξικές, φυλετικές. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί έχει ακουστεί από ιατρικά χείλη άλλων νοσοκομείων : μα θα εξετάζουμε γυφτάκια εμείς;  Είναι δυνατόν να λες τόσα παιδιά εξετάζω τη μέρα; Έλεος. Ας αντιληφθούν κάποιοι τη διαφορά. 

Οδηγούν την ιατρική και το ΕΣΥ στη διάλυση. Όλοι. Και το βαρύ αντίτιμο το εισπράττει ο λαός. Δηλ. όλοι μας. Τόχω γράψει και παλιότερα: μόνον όταν χρησιμοποιήσει κάποιος το ελληνικό σύστημα υγείας (συνολικά, δεν εννοώ μόνο το ΕΣΥ) θα καταλάβει πόσο βαθιά νοσεί. 

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ;