Όταν πάει κάποιος στην εκκλησία θέλει να ηρεμήσει, να ακούσει, να συγκεντρωθεί και να προσευχηθεί. Άρα πρέπει να υπάρχει ησυχία και κατάνυξη. Μόνον αυτά όμως δεν υπάρχουν στις εκκλησιές μας. Ειδικά τώρα τη Μ. Εβδομάδα που συρρέει κόσμος, η κατάσταση ξεφεύγει. Κόσμος πηγαινοέρχεται, παιδιά φωνάζουν, ψιλοκουβεντούλες ακούγονται, κινητά αναβοσβήνουν, ενδυμασίες περίεργες, συνωστισμός χωρίς ιδιαίτερη σειρά για προσκύνημα κλπ.
Απειθάρχητος λαός, με βαλκάνια χαρακτηριστικά και ενίοτε και πιο κάτω. Στο θέμα αυτό οι καθολικές εκκλησίες είναι πολύ διαφορετικές. Εκεί πραγματικά υπάρχει τάξη, σεβασμός, ηρεμία. Βέβαια, αυτό οφείλεται όχι τόσο στο δόγμα όσο στην παιδεία του κόσμου.
Και να κλείσω με το θέμα του κεριού (πάλι). Δεν έχει νόημα να ρίχνει κανείς τον οβολό του στο παγκάρι για να πάρει κερί, ειδικά αυτές τις μέρες. Σε χρόνο αστραπή το κερί από το μανουάλι καταλήγει στον σάκκο από όπου θα ξαναγίνει, και θα ξαναγίνει, και θα ξαναγίνει κερί.
Η Ιεραρχία μας κάτι πρέπει να κάνει και για τα δυο θέματα: της τάξης και του κεριού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου