ΤΟ ΚΕΡΙ

Θα επανέλθω σε ένα θέμα που το έχω θίξει κι άλλες φορές. Τα κεριά στις εκκλησίες. Ο κόσμος πάει με μια πίστη, μιαν ελπίδα ή μιαν ευχή και ανάβει το κερί του όπου και όπως  ο καθένας νομίζει. Φυσικά αποθέτει και τον ανάλογο οβολό.

Προσέξτε τώρα. Αν κάτσεις δίπλα στο μανουάλι και παρακολουθήσεις, θα δεις κάποιον της εκκλησίαας σε χρόνο ελάχιστο να παίρνει το κερί και να το αφαιρεί σβύνοντας το. Έτσι το κερί ανακυκλώνεται συνεχώς. Ο λόγος δικαιολογίας είναι η πληθώρα του κόσμου και άρα η δημιουργία χώρου για να βάλουν οι επόμενοι το κερί τους. Ναι, αλλά έτσι η αξία του κεριού εκτινάσσεται προς τα πάνω μια και χρησιμοποιείται πολλές φορές. Το θέμα όμως δεν είναι στην αξία, αλλά στον σεβασμό αυτού που το ανάβει, του τι αντιπροσωπεύει το κερί και αυτού που απευθύνεται. Πολλές φορές το κερί μένει μόνον δευτερόλεπτα στο μανουάλι. Μην το αρνηθούν. Το έχω δει πλειστάκις. Και αν σε μέρες γιορτής υπάρχει κόσμος, ας πούμε ότι υπάρχει και κάποια δικαιολογία (που ούτε τότε δικαιολογείται). Μα και σε απλές μέρες με λίγο κόσμο το ίδιο γίνεται.

Θα επέμβει ποτέ κανείς εκκλησιαστικός υπεύθυνος; Έχουμε εμπορευματοποιήσει πια και το απλό κερί και ασεβούμε προς ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει.