ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Η επιδημία συνεχίζεται. Οι αριθμοί αυξάνουν. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο. Η πληροφόρηση και η παραπληροφόρηση βομβαρδίζουν τον κόσμο, που πολλές φορές δεν μπορεί πλέον να ξεχωρίσει την αλήθεια, το ψέμα, το πιθανό, το βέβαιο, το επερχόμενο... Ο όγκος πληροφοριών είναι πολύ μεγάλος. Χάνεσαι μέσα σ΄ αυτόν τον ορυμαγδό. Μήπως πρέπει να βάλουμε ένα πλαίσιο σε όλα αυτά; Και μήπως αυτό πρέπει να ξεκινήσει από την ίδια την κρατική ενημέρωση; Γιατί κάθε απόγευμα πρέπει όλη η Ελλάδα να στήνεται στις τηλεοράσεις για να ακούσει τους υπεύθυνους; Και τι θα ακούσει; Αριθμούς, συνεχώς. Τόσοι άνδρες, τόσες γυναίκες, τόσοι νόσησαν, κλπ. κλπ. Αυτό το μόνο που προσφέρει είναι η διατήρηση μιας αγωνίας, ενός άγχους. Είναι σαν ένα πολεμικό ανακοινωθέν όπου κάποιος διαβάζει ένα δακτυλογραφημένο κείμενο, απαντά σε κάποιες, εκ των προτέρων γνωστές, ερωτήσεις και σιωπηλά αποχωρεί. 

Καλύτερα θα ήταν μια ενημέρωση άπαξ ή έστω δις της εβδομάδος με συγκεντρωτικά στοιχεία και συγκεκριμένες οδηγίες. Αυτό νομίζω θα απάλυνε τον ψυχικό φόρτο του κόσμου, αλλά και την ευνόητη πίεση που υφίσταται ο επιστημονικός εκπρόσωπος επικοινωνίας για την επιδημία. Για τους πολιτικούς δεν λέω, γιατί αυτοί δεν έχουν πρόβλημα. Όλη μέρα στα κανάλια να τους έχεις, η χαρά τους είναι να μαλώνουν. Αν όμως παρατηρήσετε, και αν έχετε τη δυνατότητα να δείτε τις ενημερώσεις από την πρώτη μέρα έως σήμερα, θα αντιληφθείτε το άγχος (παρά την φαινομενική ηρεμία) του εκπροσώπου. Ο άνθρωπος καταβλήθηκε, επηρεάστηκε σφόδρα και δείχνει ότι προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του, να ισορροπήσει μέσα στη θύελλα αριθμών, πληροφοριών, πιέσεων, ερωτήσεων, πολιτικών αντεγκλείσεων κλπ.

Ας αποφορτίσει λίγο την κατάσταση η κυβέρνηση.

Και εμείς, ο κόσμος, ας κλείσουμε την τηλεόραση !