Θα ήθελα εδώ να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία για τις κυρίες εκείνες που όντας σε ηλικία μεγάλη σε σχέση με τη συνηθισμένη ηλικία των μαθητών (συνήθως άνω των 30, 35 ή και 40 ετών ενίοτε), γυναίκες με οικογένεια, με παιδιά ή ακόμη και πολύτεκνες που είχαν το θάρρος και το κουράγιο να μελετήσουν εν μέσω όλων των οικογενειακών υποχρεώσεων και να διεκδικήσουν μια θέση στον ήλιο της εκπαίδευσης.Οι υποψήφιες αυτές που με αντίξοες συνθήκες πέτυχαν τον σκοπό τους αξίζουν τα πιο πολλά και πιο θερμά συγχαρητήρια μας. Πέραν των άλλων είναι ζωντανό παράδειγμα του πόση δύναμη έχει η θέληση του ανθρώπου.
Πρό 35 ἐτῶν, ἐγνώρισα στίς ΗΠΑ μίαν κυρίαν 67 ἐτῶν, ἡ ὁποία, ἀφοῦ συνταξιοδοτήθηκε ἀπό τήν ὑπηρεσίαν της, ἔκαμνε τό διδακτορικόν της! Ἔτσι, ἀπό ζῆλον προφανῶς, καί ὄχι διά καριέραν. Ὄντως ἀξιέπαινος ἐπιλογή, μέ τήν προϋπόθεσιν βεβαίως ὅτι δέν παραμελεῖται ἡ ψυχή. Προέχει, δηλαδή, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας καί τῶν Πατερικῶν κειμένων, ἔτσι ὥστε νά εἶναι ἐφωδιασμένος ὁ ἄνθρωπος μέ τά πνευματικά ὅπλα πού χρειάζεται σήμερον διά ν' ἀντιμετωπίζῃ ὀρθῶς τίς αἱρέσεις καί κυρίως τούς ἐκκλησιαστικούς «ἡγέτας», πού εἶναι αἱρετικοί (Οἰκουμενισταί, Σεργιανισταί, Οὐνῖται κ.λπ.) καί σχισματικοί. Αὐτό πρέπει νά εἶναι προτεραιότης γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, προκειμένου νά μήν κολασθοῦν. Εἰς δέ τόν ὑπόλοιπον χρόνον, καλόν εἶναι ν' ἀσχολῆται ὁ συνταξιοῦχος μέ τήν Ἐπιστήμην πού πάντα τόν ἐγοήτευε, ἀλλά δέν εἶχε τήν εὐκαιρίαν νά τήν σπουδάσῃ στά νειάτα του, ἀντί ν' ἀσχολῆται μέ ἀνόητα καί βλαβερά πράγματα (ὅπως π.χ. τήν χαρτοπαιξίαν).
ΑπάντησηΔιαγραφή