Είναι γνωστό ότι στις σχέσεις των ανθρώπων, μια αγκαλιά, ένα άγγιγμα, μια απλή επαφή τέλος πάντων, δρουν ευεργετικά σε πολλά επίπεδα.
Σε πρόσφατη μεγάλη μελέτη βρέθηκε ότι το ίδιο πράγμα σε ασθενείς δρα ακόμη πιο ευεργετικά. Βελτιώνει την όλη αίσθηση ευεξίας, καταπραΰνει τον πόνο, μειώνει την κατάθλιψη. Σημασία μάλιστα δεν έχει η διάρκεια της επαφής αλλά η συχνότητα. Ακόμη και το να πιάσει το χέρι του ασθενούς απαλά ή ενθαρρυντικά ο γιατρός, η νοσηλεύτρια πχ δρα καταλυτικά στον άρρωστο. Έστω κι αν η επαφή αυτή είναι σύντομη.
Nat Hum Behav. 2024. doi: 10.1038/s41562-024-01841-8
Αυτά καλό είναι να μην τα ξεχνάμε οι υγειονομικοί και να καταλάβουμε ότι πέρα από τα φάρμακα υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας. Μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο, ένα ενθαρρυντικό σφίξιμο του χεριού, δεν κοστίζουν αλλά αξίζουν απίστευτα για αυτόν που τα δέχεται.
Ἀπολύτως λογικόν καί ἐμπειρικῶς ἀποδεδειγμένον! Διό καί οἱ ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου Νεοταξῖται (=Σατανισταί) δέν ἐπέτρεπον νά δοῦμε τούς ἀνθρώπους μας στά νοσοκομεῖα κατά τήν περίοδον τοῦ κορονοϊοῦ, οἱ ὁποῖοι «ἔφυγαν» μέ τήν αἴσθησιν τῆς ἐγκαταλείψεώς των ὑπό πάντων καί δή ὑπό τῶν ἰδικῶν των ἀνθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ας μη ξεχνάμε γιατρέ το πόσο μας κόστισε αυτή η έλλειψη επαφής τον καιρό της πανδημίας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αγκαλιές και τα φιλιά περιορίστηκαν ως "απαγορευμένα" μήπως μεταδοθεί ο φονικός ιός, τα χαμόγελα δεν φαινόντουσαν πίσω από τις μάσκες-φίμωτρα, το άγγιγμα του χεριού δε το ένιωθες μέσα από τα πλαστικά γάντια που πολλοί φορούσαν και γενικότερα τη θέση της ανθρωπιάς και της ενσυναίσθησης πήρε ο φόβος, καθώς ο συνάνθρωπος ήταν ένας εν δυνάμει άρρωστος ή (ασυμπτωματικός!) φορέας του ιού. Πολύ φοβάμαι ότι η ζημιά που έχει γίνει είναι ανεπανόρθωτη..