ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Προσπαθώντας να αναπαυθώ ένα καυτό απομεσήμερο, διάβασα στην εφημερίδα ότι οι ελληνίδες δεν γεννούν σε ικανούς ρυθμούς. Είναι περίεργο άραγε; Ποιος θα τις φροντίσει; Το κράτος; Ο εργοδότης τους; Θυμάμαι πριν πολλά-πολλά χρόνια (25 περίπου), μια παιδίατρο που έψαχνε για δουλειά έχοντας μόλις τελειώσει την ειδικότητα της. Απευθύνθηκε σε παιδικό σταθμό όπου η διευθύντρια (γυναίκα ούσα) τής απάντησε ότι δεν προσλαμβάνουν γυναίκες διότι μπορεί να παντρευτούν και να μείνουν έγκυες!! Άραγε τα παιδιά του παιδικού σταθμού ποιος τα γέννησε; Μόνα τους προφανώς γεννήθηκαν. Μετά τόσα χρόνια η κατάσταση δεν βελτιώθηκε αλλά τουναντίον χειροτέρευσε. Πόσες φορές ακούσαμε στο νοσοκομείο να μας παρακαλούν οι μητέρες για εξιτήριο του παιδιού γιατί θα τις διώξει ο εργοδότης τους αν καθυστερήσουν κι άλλο στη δουλειά τους. Και στην ιδιωτική επιχείρηση ας πούμε ότι δικαιολογείται η ενέργεια αυτή (που δεν δικαιολογείται με τίποτε). Σε κρατικό φορέα όμως;; Είναι δυνατόν ειδικευόμενες γιατροί να υφίστανται χυδαία και βάναυση συμπεριφορά από τον διευθυντή της κλινικής γιατί τόλμησαν να μείνουν έγκυες κατά την ειδικότητα ή κατά το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο κλινικών; Αυτός ο διευθυντής δεν ήταν πατέρας; Και αυτή η διευθύντρια δεν ήταν μάνα κάποτε; Και πώς να εμψυχώσεις μετά την Ελληνίδα; Με τι κουράγιο να κάνει πολλά παιδιά; Και γιατί διαμαρτυρόμεθα μονίμως για την υπογεννητικότητα και τον μειωμένο πληθυσμό μας; Γιατί ποτέ δεν επεμβαίνει το κράτος στην κατάχρηση εξουσίας που ασκούν οι όποιοι προϊστάμενοι; Γιατί για να γίνεις κάτι πρέπει να υποκύπτεις στα βίτσια του καθενός που κατέλαβε μια καρέκλα; Η οποία καρέκλα δεν θα είναι μόνιμη αλλά ώσπου να κενωθεί θα έχει αλλοτριώσει πολλές συνειδήσεις!
Μετά συζητάμε στα περίφημα «παράθυρα» για τις υποχωρήσεις που κάνουμε όχι στους τούρκους (που στο κάτω κάτω είναι και πιο σταθεροί στην πολιτική τους και πιο πολυάνθρωποι) αλλά ακόμη και στους σκοπιανούς (μια χούφτα άνθρωποι). Ποιος Έλληνας είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί, όταν γνώρισε στη ζωή του τον κατατρεγμό του κράτους, με όποια μορφή και αν έχει αυτό, όταν προσπαθώντας να είναι τίμιος και νόμιμος συνάντησε την καταδίωξη και την ειρωνεία, όταν προσπαθώντας να διδάξει στα παιδιά του την ηθική και την αλήθεια είδε ότι κυριαρχεί το ψεύδος και η απάτη, ότι προκόβουν μόνο τα παιδιά των «γονέων» ανεξάρτητα των ικανοτήτων τους, ότι για να γίνεις κάτι πρέπει να έχεις ή φίλους ή να "λαδώσεις"; Ότι για να πάρεις ακόμη και αριθμό κυκλοφορίας αυτοκινήτου πρέπει να δώσεις το «κάτι τι» στον υπαλληλίσκο που βρήκε τη θεσούλα για να τυραννά τον πολίτη. Βέβαια αν στον υπαλληλίσκο αυτόν ζητηθεί κάποιο ποσό από γιατρό για επιπλέον εργασία που του προσφέρθηκε, θα ξεσηκωθεί το «σύμπαν» των δημοσιογράφων (που μόνο άφθαρτοι δεν θα πρέπει να είναι οι περισσότεροι) που θα μιλούν για φακελάκια. Μίλησε όμως κανείς για τα φακελάκια των υπαλλήλων αυτών, των εξεταστών για άδειες οδήγησης, των εφοριακών, των υπαλλήλων πολεοδομίας;
Τι προκύπτει από τα παραπάνω; Μία πρόγνωση. Μία και ασφαλής: η χώρα μας θα υποστεί βαθιά συρρίκνωση (πολιτιστική, πολιτική, οικονομική, εδαφική) στο μέλλον (σύντομο ή απώτερο). Αυτό είναι μαθηματικά βέβαιο. Μόνη ελπίδα είναι η ανατροπή των πάντων, η αλλαγή όλων των παραμέτρων, η απομάκρυνση όλων των διεφθαρμένων στοιχείων, η επαναφορά της αξιοκρατίας και του αυτοσεβασμού μας. Μπορεί αυτό να στοιχίσει αρχικά, αλλά μελλοντικά είναι σίγουρο ότι θα αποδώσει. «Χωρίς να σπάσεις τα αυγά δεν μπορείς να κάνεις ομελέτα». Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Μπορούμε όμως;;