Η ΠΟΛΗ

Η πόλη αρχίζει σιγά σιγά και βρίσκει τον ρυθμό της. Τα γνώριμα μονοπάτια και τις συνήθειες. Βλέπεις πλήθος περιπατητών, ανθρώπους να τρέχουν στις δουλειές τους, μαγαζιά που σιγά-σιγά κινούνται και ετοιμάζονται, ζευγαράκια να περπατούν χέρι-χέρι και να φιλιούνται... Η ζωή επανέρχεται.

Δεν βλέπεις βέβαια μάσκες, δεν βλέπεις αποστασιοποίηση, δεν βλέπεις πολύ καχυποψία. Άρχισαν να ξεχνιούνται οι απειλές του αστυνόμου και οι συμβουλές του καθηγητή-ιεροψάλτη που μόνο διάβαζε. Και όταν κάποια μέρα έχασε τα χαρτιά του δεν ήξερε πως να ξεκινήσει. 

Όμως μέσα σε όλα αυτά βλέπεις ότι η πόλη, παρά την επανεκκίνηση της, βρίσκεται ακόμη σε αναρχία, βρώμικη απανταχού, ρυπαρή μερικές φορές.Σκουπίδια παντού, πεζοδρόμια χαλασμένα, παγκάκια βρωμαλέα.  Που είναι άραγε η νέα, σχετικά, δημοτική αρχή; Το αδελφάτο που κυβερνά την πόλη γιατί δεν ασχολείται με τα προβλήματα της; Ήταν ώσπου να υποκλέψει τις ψήφους των δημοτών; Η μόνη που δουλεύει είναι η δημοτική αστυνομία. Για να εισπράττει χρήμα. Από τους πολίτες που τους είχαν μαντρώσει για δυο μήνες. Οι υπάλληλοι του δήμου που είναι; Πας στα γραφεία και δεν βρίσκεις κανέναν. Μάλιστα σε ορισμένα γραφεία δεν μπορείς να πλησιάσεις γιατί οι σεκιουριτάδες καραδοκούν. Πας στις αντιδημαρχίες, όλοι λείπουν. Μήπως άραγε αποσύρθηκαν και κλαίνε γιατί αναβλήθηκε το ευρωπαϊκό gay pride που θα γινότανε στην πόλη μας;  Βλέπεις μόνο αυτό έλειπε από τη Θεσσαλονίκη.