ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ: Η ΝΟΣΟΣ, ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ

Ο πλανήτης τον τελευταίο χρόνο αντιμετωπίζει μια κοινή (σε σχέση με άλλα νοσήματα) λοίμωξη με έναν τρόπο σύνθετο και εξοντωτικό θα λέγαμε. Η λοίμωξη έχει, όπως όλες οι λοιμώξεις, μεταδοτικότητα (περίπου 93.600.000 νοσήσαντες μέχρι στιγμής) και ένα ποσοστό θνητότητας (περίπου 2.000.000 μέχρι στιγμής). Η θνητότητα «παίζεται» διότι μέσα στο συγκεκριμένο νούμερο κρύβονται χιλιάδες περιστατικά που δεν κατέληξαν από κορωνοϊό αλλά με κορωνοϊό.  Πιο συγκεκριμένα, η θνητότητα είναι 2,14% επί των νοσούντων και 0.02%  επί του συνόλου του πληθυσμού του πλανήτη. Όποιος γνωρίζει από λοιμώξεις, τα παραπάνω νούμερα δεν είναι πρωτοφανή για τον πλανήτη, ούτε και υψηλά αλλά φυσικά είναι μη αποδεκτά. Μάλιστα πολλές λοιμώξεις διαδράμουν σήμερα (ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ) με πολύ μεγαλύτερη νοσηρότητα και παραπλήσια ή/και μεγαλύτερη/ μικρότερη  θνητότητα. Εκεί φυσικά δεν κηρύχθηκε καμία πανδημία. Εκείνο που νομίζω είναι χειρότερο στην Covid-19 είναι τα αισθήματα απόλυτης μοναξιάς και φόβου που σε διακατέχουν όταν νοσήσεις. ‘Ολα τα άλλα αρνητικά της νόσου μπορεί να σου συμβούν στη ζωή με οποιαδήποτε αιτία. Τα ψυχικά συναισθήματα όμως είναι πολύ δύσκολα και εξίσου δύσκολα «παλεύονται».     

Αυτή η λοίμωξη, λοιπόν, οδήγησε σε πλήρη ανατροπή της ζωής μας. Λόγω ακριβώς του τρόπου αντιμετώπισης της εκ μέρους των αρχών. Πάνω από όλα οδήγησε σε μια φασιστική στέρηση ελευθεριών και δικαιωμάτων, σε μία καταπάτηση κεκτημένων και σε έναν απαράδεκτο και νοσηρό κοινωνικό διαχωρισμό ή διχασμό, θα λέγαμε, των πολιτών. Νοσήσαντες και μη. Οι μιασμένοι και οι καθαροί. Ο διαχωρισμός αυτός καλλιεργήθηκε σιγά-σιγά μέσα από αλλοπρόσαλλες δηλώσεις, φοβίες και πιστεύω ειδικών και μη, γιατρών και μη, σπουδαγμένων και μη. Και αυτά μπορεί να ήταν δικαιολογημένα σε παρελθόντες αιώνες όταν κυριαρχούσε η άγνοια, η προκατάληψη, οι ιδεοληψίες, το χαμηλό επίπεδο μόρφωσης και η αδυναμία θεραπείας της νόσου. Και φυσικά οι μεγάλες εκείνες πανδημίες που ανέτρεψαν τον ρουν της ιστορίας δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή πανδημία, κυρίως όσον αφορά τη βαρύτητα της νόσου και τα αριθμητικά δεδομένα.

Αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι πολύ μικρό σε σχέση με τις εκατόμβες θυμάτων των περασμένων αιώνων. Αυτό βέβαια ίσως οφείλεται και στις δυνατότητες θεραπευτικής αντιμετώπισης, όπως και στο απείρως καλύτερο κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο. Παρόλα αυτά το «στίγμα» παραμένει. Διαπιστώνεται εύκολα από πλείστες περιγραφές, γνωστών,   φίλων, συγγενών αλλά και από συζητήσεις ή παρατηρήσεις συμπεριφοράς των ανθρώπων.  Μάλιστα αυτό αγγίζει και γιατρούς (άρα γνώστες) οι οποίοι δείχνουν παρόμοια συμπεριφορά, φοβούνται και απομακρύνονται γενικώς.  Πολλοί άνθρωποι μιλάνε ανάλογα και αντιμετωπίζουν τους νοσούντες ή νοσήσαντες σαν να βλέπουν τον χάρο μπροστά τους. Στο μυαλό πολλών μάλιστα, οι έννοιες κορωνοϊός και θάνατος είναι συνυφασμένες. Πόσο λάθος.

Μέσα λοιπόν σ΄ αυτό το κλίμα, ήρθε η περίεργη πρόταση περί πιστοποιητικού εμβολιασμού. Μια απαράδεκτη τακτική που θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες ίσως καταστάσεις. Λένε μερικοί πως θέλουν να έχουν ένα χαρτί ότι εμβολιάστηκαν. Σωστό. Ποιος αρνείται αυτό το πράγμα; Εξάλλου σε όλα τα παιδιά που εμβολιάζονται, σημειώνεται στα βιβλιάρια τους το εμβόλιο, η ημερομηνία και το σκεύασμα. Δεν μπορεί να είναι κρυφή μια ιατρική πράξη. Άλλο όμως αυτό και άλλο να παίρνεις ένα χαρτί και να πρέπει να το επιδεικνύεις σαν την ταυτότητα σου για να ταξιδέψεις, να πας στο θέατρο, στον κινηματογράφο, σε μια κοινωνική ή οικογενειακή εκδήλωση. Αυτό είναι ρατσισμός απαράδεκτος, είναι κοινωνική διάκριση, είναι έλεγχος και υποδούλωση του ατόμου. Αρχίζει και ζωντανεύει η «Φάρμα των Ζώων». Και δεν γνωρίζουμε που θα οδηγήσει. Η πιο απλή σκέψη καταλήγει στο ότι μετά την καταστροφή της οικονομίας και την ανακατανομή του πλούτου οδεύουμε σε έναν απόλυτο έλεγχο της μάζας, σε έναν άλλο τρόπο ζωής που δεν φανταζόμαστε προς το παρόν. Οι αλλαγές που έγιναν μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους θα μοιάζουν με παιχνίδια νηπιαγωγείου μπροστά στις αλλαγές που θα γίνουν τώρα και στο μέλλον λόγω της πανδημίας αυτής.

Σαν υποσημείωση σε όλες αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να ρωτήσω πώς οι αεροπορικές εταιρείες κουβαλούσαν (και ακόμη γίνεται) ένα σωρό κόσμο, και ξαφνικά θέλουν πιστοποιητικό εμβολιασμού; Τώρα τους έπιασε ο πόνος;  Αυτό βέβαια ισχύει και για τα λοιπά μέσα μαζικής μεταφοράς. Μήπως κάτι άλλο συμβαίνει;

Όσον αφορά την άκρατη αισιοδοξία περί του εμβολίου και της συμβολής του στην εξαφάνιση του ιού, να σημειώσω ότι η ευλογιά (η μόνη λοίμωξη που εκκριζώθηκε με τον εμβολιασμό) χρειάστηκε 20 χρόνια έντονης εμβολιαστικής προσπάθειας από όλες τις αρμόδιες αρχές. Η προσπάθεια άρχισε γύρω στο 1956 και η ευλογιά εξαφανίσθηκε γύρω στο 1977, αφού είχε προηγηθεί και μια μεγάλη επιδημία στη δεκαετία του ΄60. Ο κορωνοϊός πιστεύω ότι θα υφεθεί αφού κάνει τον κύκλο του μόνος, υποβοηθούμενος εν μέρει από τα μέτρα που θα λαμβάνει ο άνθρωπος. Και το άλλο που πιστεύω είναι ότι ο ιός δεν θα εξαφανισθεί αλλά θα παραμείνει ως ενδημικός και θα μας συντροφεύει με κατά περιόδους εξάρσεις. 

Κλείνοντας, νομίζω ότι το πιστοποιητικό εμβολιασμού μπορεί και πρέπει να δοθεί ως πιστοποίηση της πράξης, αλλά για ατομική χρήση ή χρήση σε υπηρεσίες υγείας. Αλλοίμονο μας αν πρέπει να το χρησιμοποιούμε σαν διαβατήριο κυκλοφορίας. Η πρακτική θα κάνει να μετανοιώσουν και αυτοί που σήμερα είναι θερμοί θιασώτες της δημόσιας χρήσης του. Η κοινωνική διάκριση θα είναι εκ των ων ουκ άνευ, διότι καλώς ή κακώς θα επεκταθεί σε πλείστα όσα επίπεδα του βίου μας.   

Ας ελπίσουμε πως δεν θα ευοδωθεί η ιδέα της υποχρεωτικότητας μέσω του πιστοποιητικού.