[…] Κάποτε νόμιζα πως η ευγνωμοσύνη ήταν βαρύ φορτίο.
Τώρα ξέρω πως δίνει φτερά στην καρδιά.
Νομίζω πως οι αχάριστοι έχουν καρδιά και πόδια βαριά σαν μολύβι.
Μα, όταν δεις και νιώσεις,
έστω λίγο,
έστω μόνο για μια στιγμή,
πόσο ωραίο πράγμα είναι η ευγνωμοσύνη,
τα πόδια σου δεν βουλιάζουν πια στην άμμο της θάλασσας,
μια άγνωστη μέχρι τότε χαρά σού αποκαλύπτεται,
η χαρά να μετράς και να βρίσκεις πολλά
όχι όσα κατέχεις
αλλά όσα οφείλεις. […]
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΦρόιντ