Μια δράκα ανθρώπων χωρίς μέσα, χωρίς λεφτά, χωρίς βοήθεια ξεσηκώθηκε τότε. Για τη λευτεριά, για την πατρίδα. Δεν είχαν τίποτε στα χέρια οι αγωνιστές. Μα είχαν την καρδιά γεμάτη από όραμα, από θέληση, από λαχτάρα. Να τινάξουν τον ζυγό. Να ζήσουν ελεύθεροι. Και τα κατάφεραν.
Τιμή και δόξα σε όλα τα παλληκάρια. Σε όλους.
Και σιγά-σιγά φτιάχτηκε το κράτος. Και μέσα από συνεχείς προσπάθειες, αντιξοότητες και δυσκολίες έφτασε στο τώρα.
200 χρόνια.
Μπορούμε να βρούμε σήμερα τέτοια παλληκάρια που να φωνάξουν «Ελευθερία
ή Θάνατος»;
Ή μήπως πρέπει να ηχήσουν πάλι τα λόγια του Κολοκοτρώνη "Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους";
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου