ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Κι όμως έγινε. Σε ειρηνική (με τη γνωστή έννοια) περίοδο, από μια δημοκρατική υποτίθεται κυβέρνηση. Οι μεν και οι δε. 

Οι εμβολιασμένοι που προσλαμβάνουν, μεταδίδουν, νοσούν.

Οι ανεμβολίαστοι που επίσης προσλαμβάνουν, μεταδίδουν, νοσούν. 

Με τα ίδια ποσοστά παρακαλώ και οι δύο, σύμφωνα με τις επίσημες επιστημονικές αρχές προηγμένων (κικίλειος φράση) κρατών.  Κι όμως οι πρώτοι κυκλοφορούν, χωρίς μέτρα ασφαλείας, και είναι πλέον δημόσιος κίνδυνος. Οι δεύτεροι απαγορεύεται να κάνουν ο,τιδήποτε. Πέραν αυτού, οι γιατροί ουσιαστικά απολύονται. Χάνουν το ψωμί τους. Γιατί; Για κάτι που είναι υπό σφοδρή διεθνή αμφισβήτηση. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εμβολιασθεί ή όχι. Ο ηγέτης όμως δεν έχει κανένα δικαίωμα να στερήσει τη δουλειά από κάποιον για να προστατεύσει κάποιον άλλον που προστατεύεται υποτίθεται από αυτό που του επέβαλλαν.  

Δεν θα πω αν πρέπει ή όχι να εμβολιασθεί κάποιος. Αυτό είναι προσωπικό δικαίωμα του καθενός. Ούτε ρωτάω κάποιον αν εμβολιάσθηκε ούτε απαντάω σε σχετική ερώτηση. Μόνον φασιστικές αποφάσεις μπορεί να επιβάλλουν το ένα ή το άλλο.

Εκείνο που θα πω είναι ότι οι γιατροί οφείλουν να συμπαρασταθούν  στη μικρή (;) ομάδα συναδέλφων που αρνούνται να εμβολιαστούν. Και γνωρίζουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να εκδηλώσουν τη συμπαράσταση τους. Σε αντίθετη περίπτωση κανείς δεν θα βοηθήσει τους ίδιους όταν έρθουν άλλα σκληρότερα μέτρα που δεν θα αφορούν εμβολιασμούς. Συνεπώς θα περιλαμβάνουν και τις δυο ομάδες.  

Και όποιος νομίζει ότι τα τωρινά μέτρα αυτά ήταν και τέλος, πλανάται πλάνην μεγάλην. Ο εμβολιασμός ήταν η αρχή, η δοκιμή. Ακόμη δεν είδαμε τίποτε. Όταν δούμε θα είναι πολύ αργά.

Όποιος όμως διχάζει μια χώρα αναλαμβάνει και τις ευθύνες του απέναντι στην Ιστορία.