Πνευμονολογικό συνέδριο στη Θεσσαλονίκη, προ ημερών.
Συναντηθήκαμε με ένα ζευγάρι φίλων που ήρθαν από την Αθήνα για το συνέδριο. Η
σύζυγος πνευμονολόγος και ο σύζυγος επίσης γιατρός, άλλης ειδικότητας. Δυο
παιδιά, 13 μηνών και 4 χρόνων.
Στη συζήτηση, έγινε ερώτηση για το εμβόλιο μηνιγγιτιδοκόκκου
τύπου Β. Η παιδίατρος τους στην Αθήνα είναι διστακτική στο να το χορηγήσει και
τους μεταθέτει την ευθύνη. Η μητέρα συζητά να το χορηγήσει και στα δύο παιδιά, σκέπτεται
όμως το κόστος (2 δόσεις στο μεγάλο και 3 δόσεις στο μικρό μας κάνουν 500 Ε και
κάτι ψιλά). Ο πατέρας είναι σκεπτικός μόνο για το μεγάλο παιδί. Για το μικρό
δεν το συζητά. Η άποψη του: κάνουμε πολλά εμβόλια στα παιδιά, και μάλλον δεν χρειάζονται
τόσα. Ας μεγαλώσει κι άλλο και βλέπουμε τι θα πει τότε η επιστήμη.
Αν αυτές οι αντιρρήσεις, συζητήσεις, αμφιβολίες κλπ υπάρχουν
σε ιατρικούς κύκλους, τι να πεί ο απλός κόσμος;
Μάλλον θα πει αυτό που μου είπε στο τέλος ο πατέρας (καθότι
παρακολουθεί τα ιατρικά δρώμενα λόγω και της θέσεως του): βρέστε τα εσείς οι
παιδίατροι και μετά να λέτε σε μας να κάνουμε εμβόλια.
Πολύ σωστό, δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου