ΜΗΠΩΣ ΔΙΟΛΙΣΘΑΙΝΟΥΜΕ;

Επανέρχομαι στο ίδιο θέμα, της υποχρεωτικότητας.

Ογδόντα και πλέον χρόνια μετά τoν Β΄ ΠΠ και μετά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου οι κρατούμενοι αναλόγως της κατηγορίας τους φορούσαν ρούχα ειδικού χρωματισμού ή ειδικά περιβραχιόνια, φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε σήμερα στη χώρα της δημοκρατίας, για ¨καθαρά μαγαζιά" για "καθαρά γήπεδα" για "μιαρούς ανθρώπους", για "επικίνδυνους αρνητές" που θα μας οδηγήσουν σε οικονομική και υγιειονομική καταστροφή (χιλιάδες θα είναι τα κρούσματα σε συγκεκριμένους πληθυσμούς λένε οι αργυρώνητοι ειδικοί). 

Δεν υπολογίζουν τα διαφορετικά ευρήματα, τα δεδομένα που μιλούν για νόσηση εμβολιασθέντων ή και για θανάτους ακόμη, δεν υπολογίζουν τους νοσήσαντες. Είναι μόνον δύο οι  ομάδες. Οι εμβολιασμένοι και οι μη. Οι αρνητές. 

Μα δεν καταλαβαίνουν ότι οι αρνητές του ιού και οι αρνητές των εμβολίων είναι πολύ λίγοι; Πολύ μικρή μερίδα; Ο λαός αντιδρά, και πρέπει να αντιδράσει περισσότερο, για τα μέτρα, τα κατασταλτικά, τα τιμωρητικά. Τον διαχωρισμό. Το περιβραχιόνιο. Η φασαρία γίνεται για το δικαίωμα του καθενός να αποφασίζει αυτός για τον εαυτό του. Και όσον αφορά το ότι ο μη εμβολιασμένος είναι κίνδυνος για το περιβάλλον του, αυτό απεδείχθη πλέον ότι είναι αναληθές. Ο εμβολιασμένος μεταδίδει και διασπείρει εξίσου. 

Σ ένα ενδιαφέρον άρθρο του για το θέμα (www.dikastis.blogspot.com) o εφέτης  Π. Μολυβδάς καταλήγει με το εξής, που πρέπει να έχουν κατά νουν όλοι:

Η ¨βολική¨ άποψη του ότι το επικείμενο μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού και των αυστηρών κυρώσεων, που θα τον συνοδεύουν, δεν αφορούν ¨εμάς¨ αλλά αφορούν τους ¨άλλους¨ είναι η πιο ¨ασφαλής¨ οδός για τα επόμενα ενδεχομένως μέτρα και κυρώσεις, που δεν θα αφορούν τους ¨άλλους¨ αλλά ¨εμάς¨…