- Απαντά ως οξεία μορφή που είναι ιογενής ή βακτηριακή και ως χρόνια μορφή που έχει ποικιλία αιτιών.
- Κύρια αίτια της οξείας μορφής είναι ο Streptococcus pneumoniae και ο Haemophilus influenzae.
- Παράγοντες αυξημένου κινδύνου θεωρούνται η διαταραχή του ανοσολογικού συστήματος, το άσθμα, η αλλεργία, η κυστική ίνωση, και το παθητικό κάπνισμα.
- Η διάγνωση της ρινοκολπίτιδας είναι δυσχερής στην κλινική πράξη διότι αφενός τα σημεία και συμπτώματα δεν είναι ειδικά και αφετέρου δεν υπάρχει αξιόπιστη και πρακτική εργαστηριακή διαγνωστική μέθοδος.
- Οι μέθοδοι διαγνωστικής προσέγγισης που υπάρχουν (κλινική εξέταση, παρακέντηση κόλπου, ενδοσκόπηση, ακτινογραφία, υπερηχογράφημα, αξονική τομογραφία) έχουν σημαντικούς περιορισμούς.
Συνοψίζοντας διάφορες μελέτες επί του θέματος μπορούμε να καταλήξουμε στα εξής:
- Η διάγνωση της βακτηριακής ρινοκολπίτιδας στηρίζεται στην παραμονή των συμπτωμάτων επί μακρόν (>7-10 ημέρες). Αποτελεί το καλύτερο διαγνωστικό κριτήριο.
- Η επιλογή του αντιμικροβιακού γίνεται με βάση τις τοπικές αντοχές των βακτηρίων, τις φαρμακοκινητικές ιδιότητες του φαρμάκου, την ηλικία του ασθενούς, τη τυχόν λήψη αντιμικροβιακών τον προηγούμενο μήνα, τις τυχόν ευαισθησίες του ασθενούς (αλλεργία, κλπ).
- Προτιμώνται απλά σκευάσματα αρχικώς: αμοξυκιλλίνη ή αμοξυκιλλίνη / κλαβουλανικό σε κανονική ή υψηλή δόση (αν προηγήθηκε λήψη άλλου αντιμικροβιακού τον προηγούμενο μήνα).
- Εναλλακτικά χορηγούνται κεφαλοσπορίνες δεύτερης γενιάς.
- Σε αλλεργία στις β-λακτάμες προτιμώνται οι μακρολίδες ή η κοτριμοξαζόλη.
- Σε αποτυχία ή επιπλοκές χρησιμοποιούνται κεφαλοσπορίνες τρίτης γενιάς ή/και κλινδαμυκίνη. Αντί της κλινδαμυκίνης μπορεί να χρησιμοποιηθεί βανκομυκίνη (με φειδώ).
- Οι κινολόνες έχουν άριστα θεραπευτικά αποτελέσματα (προς το παρόν) αλλά δεν έχουν άδεια για την παιδική ηλικία (επίσης προς το παρόν).
- Ενίοτε τα αποσυμφορητικά βελτιώνουν τη συμπτωματολογία.
- Καλά αποτελέσματα έχει η έκπλυση με αλατούχα διαλύματα («γυμναστική» της μύτης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου