Η άποψη μας είναι αυτή που φαίνεται στο post εκείνο. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και αυτό επειδή στο δημοσίευμα αναφέρονται και πολλά άλλα (καθώς και εκφράσεις) και από άλλους συναδέλφους. Ειπώθηκαν όσα αναφέρονται στο post.
Απλώς έγινε καταγραφή ενός περιστατικού. Αληθούς περιστατικού. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν κατευθύνσεις ή εκμετάλλευση ή ό,τιδήποτε άλλο. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι οι αμοιβές. Οι υψηλές αμοιβές. Και μας ενοχλεί. Όχι μόνον γιατί εμείς δεν αμειβόμεθα από το κράτος τόσο πλουσιοπάροχα. Εξάλλου μόνοι μας διαλέξαμε τον δημόσιο τομέα. Μας ενοχλεί διότι στους ιδιωτικούς φορείς οι γονείς δεν ενοχλούνται από τίποτε, δεν ασχολούνται με τον βαθμό του γιατρού, δεν τους αφορά το ότι δεν έχουν άμεση πρόσβαση στον φάκελλο του ασθενούς, δεν τους πειράζει ότι η πολυθρόνα που θα ξαπλώσουν το βράδυ στο δωμάτιο χρεώνεται επιπλέον. Και δεν διαμαρτύρονται όταν ο άνθρωπος της ασφάλειας τους οδηγεί στην έξοδο όταν τελειώσει το επισκεπτήριο. Ουδέποτε διανοούνται να πουν στον ιδιωτικό φορέα και στους εκεί εργαζόμενους: εμείς σας πληρώνουμε και έχουμε δικαιώματα.
Και μας ενοχλεί αυτή η συμπεριφορά ξέρετε γιατί; Διότι οι ίδιοι άνθρωποι όταν έρθουν στο νοσοκομείο (όπου νοσηλεύονται δωρεάν) απαιτούν τα πάντα. Κάτι να τους φανεί στραβό αρχίζουν τις φωνές. Τις περισσότερες φορές δεν σέβονται τους κανονισμούς του νοσοκομείου. Επιμένουν να παραμένουν καθόλη της διάρκειας της ημέρας και της νύκτας στο δωμάτιο του ασθενούς. Και όχι ένας αλλά συνήθως περισσότεροι. Ζητούν πάντα υψηλόβαθμους γιατρούς. Ζητούν συνέχεια τον διευθυντή. Διαμαρτύρονται για τους νεαρούς. Πόσες φορές δεν μας πέταξαν στα μούτρα τη φράση: "Άκου να σου πω, ρε. Ξέρεις ότι εγώ σε πληρώνω εσένα;" Εννοώντας φυσικά ότι πληρώνει μέσω των φόρων του. Δεν νομίζουμε ότι αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί σε ιδιωτικό φορέα. Στα νοσοκομεία μας (το πιστεύω απόλυτα) όλοι έχουν ίση μεταχείριση. Και ο τελευταίος ασθενής έχει τα ίδια δικαιώματα. Αλλά δεν μπορεί και ο τελευταίος ασθενής να μας απειλεί με κανάλια και δημοσιογράφους συνεχώς.
Έχουν και οι γιατροί αξιοπρέπεια και προσωπικότητα και δεν είναι δυνατόν να υποκλίνονται στις ιδιοτροπίες του καθενός.
Και εδώ νοιώθουμε την απουσία του κράτους. Το οποίο συνήθως δίνει δίκηο στον ασθενή (και τους συγγενείς). Δεν αναρωτήθηκε αν ο γιατρός μπορεί να έχει και αυτός δίκηο. Διότι είναι και αυτός άνθρωπος. Και διότι έχει και αυτός τα όρια του. Δεν μπορεί ο γιατρός να εργάζεται επί 30-32 ώρες συνεχώς (χωρίς να κοιμηθεί) και να απαιτούμε γαλατική ευγένεια. Και αν νομίζει το κράτος ότι δεν συμβαίνει αυτό το εξαντλητικό ωράριο, είναι πολύ γελασμένο. Μπορεί να μην συμβαίνει συνεχώς και σε όλα τα νοσοκομεία, αλλά δεν είναι και ασύνηθες. Τυχαίο παράδειγμα η χθεσινή εφημερία στη δική μας κλινική. Ούτε μισή ώρα ύπνος για τους εφημερεύοντες. Και αυτό συμβαίνει συχνά όταν η πολιτεία δεν μπορεί να διαθέσει παραπάνω χρήματα για περισσότερους εφημερεύοντες. Οι οποίοι φυσικά κάποια στιγμή θα γίνουν και επικίνδυνοι από την κόπωση.
Αυτά μας φταίνε και φωνάζουμε για την ανισότητα των αμοιβών και των συνθηκών εργασίας. Δεν μας φταίει αυτός καθαυτός ο ιδιωτικός τομέας. Αυτός τη δουλειά του κάνει. Αλλά γιατί τόση απαξίωση στον δημόσιο τομέα; Γιατί αυτοί οι πενιχρότατοι μισθοί;
Εδώ και δεκαετίες ακούμε να κυκλοφορούν αστρονομικά ποσά παντού. ..Και όλοι γνωρίζουμε που πηγαίνουν τα ποσά αυτά. Τίποτε και ποτέ δεν θα περισέψει ώστε να δώσει η πολιτεία κάτι και για τους γιατρούς; Και να μην ακούσουμε το παραμύθι με τα φακελάκια διότι δεν μπορεί για κάποιους κακοήθεις να εκτίθεται ολόκληρος κλάδος εργαζομένων.
Σκοπός μας ήταν ακριβώς η αναφορά των συνθηκών εργασίας σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της κοινωνίας και τις αμοιβές της πολιτείας. Η οποία πολιτεία κάπου κάπου θα έπρεπε να επιβραβεύει ηθικά τουλάχιστον, τουλάχιστον τον ειδικευόμενο, και όχι να τον επιπλήττει αν πχ αργήσει κάποια μέρα στη δουλειά του.
Αυτά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου