ΓΙΑ ΤΙΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΣΥ

Προ καιρού ασχολήθηκα με τη νέα σύμβαση των γιατρών του ΕΣΥ με το Υπουργείο. Τη θεώρησα ένα καλό βήμα προόδου μετά πολλά χρόνια απραξίας στο πολύπαθο εθνικό σύστημα υγείας. Βέβαια απόρησα πως σε τέτοιους δύσκολους καιρούς θα έδινε κάποια ψιχία και σε μας το κράτος, αλλά λέω τόσες δηλώσεις, τόσες υπογραφές, δεν μπορεί θα είναι αλήθεια.

Και όμως! Δεν ήταν αλήθεια. Φαίνεται ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε το κράτος ούτε όταν μας λέει έστω και μια απλή καλημέρα. Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα.

Εκείνο όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι η πολεμική - άγρια πολεμική – κατά του πολυδιευθυντικού συστήματος. Προσωπικά το θεωρώ ρηξικέλευθη πρόταση. Δίνει μια νέα πνοή στις εργασιακές σχέσεις των γιατρών, δίνει ένα κίνητρο σε όλους τους γιατρούς οι οποίοι είχαν βουλιάξει μέσα στο τέλμα της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, χωρίς προοπτική, χωρίς ανέλιξη, χωρίς τίποτε. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο σύστημα εργασίας που να μην έχει εξέλιξη. Μόνο στο ΕΣΥ σε αφήνουν στάσιμο για όλη σου τη ζωή. Και για να μη νομίζει ο αναγνώστης ότι μιλάω γιατί ενδιαφέρομαι για τον εαυτό μου, υπενθυμίζω ότι δεν με αφορά προσωπικά η ρύθμιση μια και είμαι διευθυντής εδώ και πολλά χρόνια.

Και είναι απορίας άξιο ότι η μεγαλύτερη πολεμική προέρχεται από τους ήδη διευθυντές του ΕΣΥ. Γιατί;; Τι φοβούνται οι άνθρωποι; Ποιος θα ενοχλήσει τα οφίκια τους; Ένας διευθυντής που πατάει στα πόδια του επιστημονικά και κάνει και καλή διοίκηση έχει όλη την ομάδα μαζί του. Ουδείς θα τον αμφισβητήσει. Εξάλλου ο τίτλος του διευθυντή δεν θα αλλάξει τίποτε στις εργασιακές σχέσεις του τέως επιμελητή. Μισθολογικά μόνο θα αναβαθμισθεί. Οι εφημερίες και οι λοιπές υπευθυνότητες θα συνεχίσουν. Το επιχείρημα δε ότι η ρύθμιση στερεί την είσοδο στο ΕΣΥ κορυφαίων επιστημόνων από την αλλοδαπή, μόνο αστείο είναι. Προκαλούμε αυτούς που το ισχυρίζονται να προσκομίσουν στοιχεία για το πόσοι τέτοιοι κορυφαίοι επιστήμονες εισήλθαν στο ΕΣΥ από το 1986 έως σήμερα και αν ο αριθμός αυτός μαζί με την ποιότητα των τυχόν εισελθόντων άξιζε για να αφήσει στάσιμους τους χιλιάδες γιατρούς του συστήματος επί 20 και πλέον χρόνια. Μπορούμε όμως εμείς να φέρουμε στοιχεία που ακόμη και σήμερα, δυναμικά στελέχη της αλλοδαπής δεν μπορούν να καταλάβουν θέση ούτε επιμελητή Β. Ντροπή λοιπόν να μιλά κανείς για αξιοκρατία και λοιπά συναφή.

Και είναι επίσης απορίας άξιον γιατί κανείς δεν διαμαρτύρεται για το ίδιο καθεστώς που επικρατεί στο πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια, όπου αν διοριστείς ως λέκτορας, στη συνέχεια της μακράς θητείας σου θα καταλήξεις υποχρεωτικά σε τακτικός καθηγητής. Με όχι διαφανείς διαδικασίες φυσικά. Έτσι έχουμε πολλούς τακτικούς καθηγητές , έναν όμως διευθυντή. Και μην ισχυριστεί κανείς ότι στο πανεπιστήμιο οι διαδικασίες είναι ελεύθερες και μπορεί να εισέλθει οποιοσδήποτε κορυφαίος επιστήμονας, γιατί θα γελάσει κάθε πικραμένος.

Τηρούμε λοιπόν δύο μέτρα και σταθμά. Στο ένα σύστημα εισέρχεσαι και εξελίσσεσαι μέχρι την τελική βαθμίδα, στο άλλο σύστημα εισέρχεσαι και σε υποχρεώνουν σε μόνιμη και απαξιωτική στασιμότητα.

Αν αυτό λέγεται κράτος δικαίου και ισονομίας, τότε μάλλον οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Επειδή όμως το κράτος το απαρτίζουμε εμείς οι άνθρωποι, φαίνεται ότι εμείς έχουμε χάσει κάθε έννοια ηθικής και δικαίου. Και εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι πως θα βολέψουμε τον εαυτό μας και στη συνέχεια καλό είναι να καούν όλοι οι άλλοι. Και μιλάω για όλα τα επίπεδα και όχι μόνο για τα του ΕΣΥ.

Αυτά!!