Ο άνθρωπος ήταν φτωχός. Η διάγνωση στα νοσοκομεία σχετικά
λάθος. Βρέθηκε άκρη και τελικά έπρεπε να πάει το παιδί του στο εξωτερικό για
καλύτερη διάγνωση και θεραπεία.
Λεφτά δεν υπήρχαν. Ο εργοδότης του πατέρα ανέλαβε όλα τα
έξοδα νοσηλείας και θεραπείας του παιδιού. Ωστόσο, χρειαζόταν και μια βεβαίωση
από καθηγητή για να πάει έξω.
Και ο καθηγητής ζήτησε και πήρε
μια εξωπραγματική τιμή για το χαρτί αυτό,
που απλά έγραφε ότι δεν μπορούσε να γίνει διάγνωση στην Ελλάδα. Φυσικά άνευ
αποδείξεως. Πού να τα βρεί ο
πατέρας; Δανείστηκε από δω κι από κεί. Ο
εργοδότης δεν τα κάλυπτε διότι ήσαν άνευ αποδείξεως.
Μάλιστα αγαπητοί συνάδελφοι. Σε
καιρό βαθιάς οικονομικής ύφεσης, σε καιρό που μειώνονται μισθοί και συντάξεις,
σε καιρό άγριας ανεργίας, ο κ. καθηγητής τιμολόγησε το παραπεμπτικό του (όχι τη διάγνωση του, γιατί δεν είχε κάνει διάγνωση) «μόλις» με κάμποσα
μηνιάτικα ενός εργαζόμενου. Καλά να πάρει μια επίσκεψη. Άντε δύο. Όχι και
τέτοιο ποσόν για ένα παραπεμπτικό!!
Αυτοί είναι οι καθηγητές που μας
διδάσκουν. Που μας μαθαίνουν ιατρική, ήθος και συμπεριφορά.
Αξίζει να τους ακούει κανείς;
Αναρωτιέμαι όμως το κράτος που
είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου