Κορωνοϊός. Ένας ιός, μια λοίμωξη. Όπως πολλές άλλες. Όμως … Όμως μια λοίμωξη μοναδική. Γιατί έχει παιδιά της τη μοναξιά και τον φόβο. Είναι οι παράπλευρες επιπτώσεις της ίωσης. Και όταν μπεις στο νοσοκομείο αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την απομόνωση. Την απόλυτη μοναξιά. Καταλαβαίνεις πλέον ότι δεν έχεις δυνατότητα καμίας επιλογής. Ό,τι και να συμβεί. Είσαι μόνος. Εσύ και ο Θεός. Και ανάμεσα στους δύο, οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Που παλεύουν για την αρρώστια. Για τα συμπτώματα. Όμως όχι για την ψυχή. Όχι για τη μοναξιά. Αυτό δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν. Και μετά έρχεται ο φόβος. Παγωμένα κύματα κατά ριπές. Πως να τα αντιμετωπίσεις καθηλωμένος στο κρεβάτι με σωληνάκια και ορούς; Βλέποντας κάθε μέρα το ίδιο αποχρωματισμένο ταβάνι, τον ξεφτισμένο ψυχρό τοίχο απέναντι σου κι εκείνο το παγερό, λευκό και άψυχο φως στα μάτια σου.
Μοναξιά και φόβος. Εσύ και ο Θεός. Όσο αμαρτωλός κι αν
είσαι, οφείλεις να πιστέψεις, να ζητήσεις ταπεινά συγγνώμη και να προσευχηθείς.
Είναι το οξυγόνο της ψυχής. Μόνο αυτό μπορεί να σε λυτρώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου