Σήμερα, μια μέρα μετά τις μεγαλειώδεις, συγκλονιστικές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα (και στο εξωτερικό) εις μνήμην των αδικοχαμένων των Τεμπών οφείλουμε δύο λόγια σεβασμού.
Οι συγκεντρώσεις ήταν ανεπανάληπτες. Τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη, όσο θυμάμαι εγώ, δεν έχει ξαναγίνει τέτοια συγκέντρωση στην ιστορία της. Ο κόσμος βγήκε μαζικά στους δρόμους. Χωρίς κόμματα. Χωρίς κομματικές ταυτότητες και κομματικές σημαίες.
Συν γυναιξί και τέκνοις.
Βγήκαν όλοι ζητώντας τα αυτονόητα, τα δίκια τους, την αξιοπρέπεια τους. Ζητούσαν να τους σέβεται η εξουσία, να τους προφυλάσσει, να μην τους καταδιώκει και να μην τους αδικεί. Ζητούσαν να είναι άνθρωποι και όχι αριθμοί. Ζητούσαν δικαιοσύνη.
Ειρηνικά και φιλήσυχα βγήκαν να δηλώσουν την παρουσία τους. Μια πραγματική ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ.
Βγήκαν σε πείσμα όσων λίγων ανοήτως βρυχόντουσαν στα κανάλια. Όσων συνέχιζαν να τρομοκρατούν. Να φοβερίζουν. Χωρίς ντροπή.
Και ο λαός νίκησε. Έδειξε ότι αν θέλει μπορεί.
Πάνω από όλα όμως χρειάζεται ένα μεγάλο μπράβο σ' αυτήν που ξεκίνησε όλη την ιστορία. Στη μάνα των Τεμπών. Που κατάφερε να σηκώσει έναν λαό από τον λήθαργο του. Από τον καναπέ του. Μια μάνα. Η ψυχή της Ελληνίδας Μάνας.
Μια γυναίκα που από τα χρόνια της ειδικότητας της είχε δείξει σοβαρότητα, σεμνότητα και αξιοπρέπεια. Και όσοι τόλμησαν να την κατηγορήσουν για ο,τιδήποτε θα πρέπει να έχουν ήδη μετανιώσει.
Προσευχές για τους απωλεσθέντες και μια υπόμνηση για τη χθεσινή μέρα. Θα μείνει ορόσημο για τη χώρα μας.
ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου