ΣΜΥΡΝΗ

Βρέθηκα πρόσφατα για λίγες ώρες στη Σμύρνη, στα πλαίσια ενός εκπαιδευτικού ταξιδιού. Aπογοήτευση. Αλλοιώς τα φανταζόμαστε και τελείως διαφορετικά είναι. Οι εικόνες που είχαμε πλάσει στο μυαλό μας απέχουν πολύ της πραγματικότητας. Τίποτε πλέον το ελληνικό. Ελάχιστα (έως μηδενικά) τα απομεινάρια ενός ακμάσαντος πολιτισμού και μιας πάλαι ποτέ σφύζουσας οικονομίας. Αιώνες ιστορίας έχουν γίνει στάχτες στις φλόγες της αποφράδας εκείνης ημέρας. Οι χαμένες πατρίδες δεν υπάρχουν πλέον. Και δεν θα επανέλθουν. Όσο πιο έγκαιρα το αντιληφθούμε τόσο το καλύτερο. Τι απέμεινε; Μια συνήθης πόλη – μεγαλούπολη με 2.5 περίπου εκατομμύρια κατοίκους. Μια πόλη που παρά την προνομιούχα θέση της και την προθήκη της, φαίνεται να νοσεί οικονομικά.

Εκείνο, όμως, που φαντάζει άσχημο είναι η εικόνα των τουριστών που μαζικά εφορμούν για ψώνια στα αμφιβόλου ποιότητας καταστήματα με τα αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα. Πόσο θα κερδίσει κανείς από ένα δερμάτινο; Πόσο λιγότερο θα του στοιχίσει ένα παντελόνι; Γιατί ο Έλληνας θα πρέπει να αφήνει σωρηδόν τα χρήματα του σε μια χώρα με όχι φιλική συμπεριφορά, που ο λαός της δεν επισκέπτεται καν τα δικά μας νησιά;

Ίσως αυτά ηχούν ως εθνικιστικά. Είναι όμως μόνον εθνικά. Υποστηρίζουν πολλοί ότι ο Έλληνας έχει χάσει τον αυτοσεβασμό του και την αξιοπρέπεια του. Θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Μήπως όμως είναι; Τα γεγονότα προς τα εκεί οδηγούν. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε ιστορίες με μιζαδόρους, σαλταδόρους, κομπιναδόρους, οσφυοκάμπτες, χαμαιλέοντες, κυνηγούς της εξουσίας και του κέρδους. Είναι παρόντες σε κάθε έκφανση της ζωής. Και αν το κέρδος έγινε ο απόλυτος σκοπός μας, τότε λογικό είναι να θέλουμε να κερδίζουμε από παντού. Έστω και από τα μαγαζάκια της γείτονος. Θάρθει ποτέ η αφύπνιση;