Ανεξάρτητα από τα αισθήματα που έτρεφε κάποιος για τον Αρχιεπίσκοπο, θετικά ή αρνητικά, ο θάνατος είναι ορόσημο στη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι το σκαλοπάτι που τον οδηγεί από την απτή (και πεζή) πραγματικότητα σε μια υπερβατική κατάσταση, όπου τα πάντα είναι διαφορετικά (έτσι πιστεύουμε ότι είναι). Η ζωή συνεχίζεται σε επίπεδα ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου, σε έννοιες μη αντιληπτές ούτε από τον πιο ευφυή άνθρωπο. Ο θάνατος, λοιπόν, δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Η αρχή του αιωνίου που μας ελαφρύνει από τα βάρη, τα μίση και τις κακίες, τον αγώνα για μια αναρρίχηση και επιτυχία, που ίσως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Προεκτείνοντας μάλιστα, θα λέγαμε ότι ο θάνατος δεν είναι καν η αρχή. Είναι η μέση, το εφαλτήριο γιαυτό το κάτι άλλο. Η αρχή γίνεται με τη γέννηση. Όλα τα άλλα είναι στάδια για την τελική είσοδο στο αέναο και ανέσπερο.
Πέρα και πάνω από το γνωστό "ο αποθανών δεδικαίωται", ο Αρχιεπίσκοπος δεν είχε την ανάγκη αυτού του τετριμμένου για να δικαιώσει την ύπαρξη του. Και είναι κωμικό να ακούς επαινετικά λόγια σήμερα, από ανθρώπους που μέχρι πρόσφατα τον κατηγορούσαν.
Μια χαρισματική προσωπικότητα παραμένει τέτοια ανεξάρτητα από το τι γίνεται δίπλα της. Ήταν ο άνθρωπος που στάθηκε επί χρόνια όρθιος, ο άνθρωπος που συνέπαιρνε τα πλήθη, ο άνθρωπος που είχε λόγο και άποψη, ο άνθρωπος που πάλαιψε για να φέρει στην εκκλησία τα νιάτα μας. Και αν πολλές φορές τον πρόδωσαν οι συνεργάτες του (γνωστά τα όσα έγιναν και γίνονται στην εκκλησία) αυτός συνέχιζε να δίνει τη μάχη.
Ο θάνατος του ήρθε σε μια εποχή δύσκολη για την πατρίδα μας, και της στέρησε αυτό που της λείπει. Έναν πραγματικό ηγέτη. Γιατί ο Χριστόδουλος ήταν ηγέτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου