Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης - και για να μην τα βλέπουμε όλα ρόδινα - οι νέες ρυθμίσεις βελτιώνουν το σύστημα, αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε και κάποια άλλα στοιχεία που παραμένουν και που σε κάποια φάση θα πρέπει να λυθούν:
Τα περιφερικά νοσοκομεία στενάζουν. Κυρίως από γιατρούς. Αλλά και από εξοπλισμό. Αυτό έχει σαν συνέπεια πλημμελή παροχή ιατρικών υπηρεσιών στον πληθυσμό. Πως θα εφημερεύσεις με ελάχιστο αριθμό γιατρών; Και με τι κουράγιο θα εφημερεύουν αυτοί οι άνθρωποι; Βαθμιαία λοιπόν ο πληθυσμός δεν τα προτιμά. Άρα μειώνεται η κίνηση των κλινικών του νοσοκομείου.
Επόμενη συνέπεια των παραπάνω είναι η πλημμελής έως ελάχιστη εκπαίδευση των ειδικευομένων γιατρών. Διότι τα περισσότερα νοσοκομεία δίνουν ένα μέρος από την ειδικότητα. Και πολλές κλινικές δίνουν έως και 2 1/2 χρόνια ειδίκευσης από μία 4ετή πχ ειδικότητα. Και πολλές από αυτές τις κλινικές έχουν ως προσωπικό 2 ή 3 ειδικευμένους γιατρούς. Πως θα εκπαιδεύσεις (και γιατί άραγε να εκπαιδεύσεις;) με τόσο λίγο προσωπικό και μικρή κίνηση ασθενών; Έτσι όμως δεν μειώνεται σταδιακά το επίπεδο των νέων γιατρών που θα αρχίσουν να εξασκούν αύριο το λειτούργημα τους;
Μ΄ αυτά δεν κατηγορώ τους αγαπητούς συναδέλφους της επαρχίας. Οι άνθρωποι είναι ήρωες διότι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στο έργο τους με δυσμενείς συνθήκες. Πολλοί μάλιστα που είναι τυχεροί και βρίσκονται σε νοσοκομεία με κίνηση, προσπαθούν ικανοποιητικά και στο εκπαιδευτικό έργο. Γιατί όμως να το κάνουν αυτό; - αναρωτιούνται μερικοί. Ποιος τους το αναγνωρίζει; Και ποιος τους αμοίβει για την εκπαίδευση; Ουδείς. Εδώ δεν στο αναγνωρίζει το κράτος, όταν είσαι σε κεντρικό νοσοκομείο. Και όταν παραπονιέσαι, σου λένε "δεν σε υποχρεώνει κανείς". Δεν σε υποχρεώνει, αλλά πάρε τόσους ειδικευόμενους και εκπαίδευσε τους. Βέβαια, οι προς ειδίκευση γιατροί είναι πάρα πολλοί και κάπου πρέπει να εκπαιδευθούν.
Προκύπτει λοιπόν, μείζον θέμα: αυτό της σωστής λειτουργίας των περιφερικών κλινικών νοσοκομείων και αυτό της εκπαίδευσης. [Ειρρήσθω εν παρόδω ότι η εκπαίδευση χωλαίνει όχι μόνο στα περιφερικά νοσοκομεία αλλά και κα κεντρικά και στα κατ΄ εξοχήν εκαπιδευτικά νοσοκομεία. Αυτό βέβαια είναι μια πικρή ιστορία και ένα τεράστιο θέμα που πρέπει να συζητηθεί εκτενώς άλλη φορά και πρέπει να κάτσουν όλοι (κράτος, εκπαιδευτές, εκπαιδευόμενοι) μαζί να το δουν σοβαρά. Γιατί μόνο σοβαρή δεν είναι η εκπαίδευση στη χώρα μας.] Θα πρέπει συνεπώς να γίνει μια ριζική εκ νέου μελέτη του συστήματος με τα σημερινά ιατρικά δεδομένα πλέον. Και τα δυο θέματα έχουν κοινό παρονομαστή. Τον ικανό αριθμό ειδικών γιατρών που απαιτείται να έχει μια κλινική. Αυτό θα σημάνει και καλές ιατρικές υπηρεσίες και καλύτερη εκπαίδευση.
Βέβαια, αυτό προϋποθέτει καλύτερη κατανομή του ιατρικού δυναμικού και φυσικά μεγαλύτερη χρηματοδότηση του συστήματος υγείας και φυσικά κίνητρα για τον γιατρό να πάει στην περιφέρεια και να μπορεί να μετακινηθεί από εκεί αν το θελήσει κάποια στιγμή.
Πως θα γίνουν όλα αυτά; Μα γιαυτό έχουμε τους πολιτικούς. Για να βρίσκουν λύσεις.
Kαι βέβαια, για να ξεφύγουμε από τα καθαρά ιατρικά, θα πρέπει επειγόντως να λύσουν το θέμα της έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού. Θέμα που είναι εξίσου σημαντικό (αν όχι σημαντικότερο) με το θέμα της έλλειψης ιατρικού προσωπικού.
2 σχόλια:
Αγαπητέ κύριε Καβαλιώτη
Παρ’ότι παρακολουθώ συστηματικά το blog σας, παρ’ότι αρκετές φορές είπα να επικοινωνήσω μαζί σας έμεινα πάντα στη θέση του απλού παρατηρητή, όχι όμως του θεατή.
Τα δύο νέα κείμενά σας σχετικά με το εθνικό σύστημα υγείας, τη θέση του γιατρού μέσα σε αυτό, το ιδιαίτερα σημαντικό θέμα-πρόβλημα της εκπαίδευσης των νέων ιατρών και της προσπάθειας των συναδέλφων των επαρχιακών νοσοκομείων να ανταπεξέλθουν στις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες της εργασίας τους είναι το κίνητρο για να συμπληρώσω ή να καταθέσω την άποψή μου σχετικά με το «πρόβλημα» ΕΣΥ.
Αρχίζοντας από τη συμφωνία αναστολής εφαρμογής της κείμενης νομοθεσίας σχετικά με το χρόνο εργασίας, που υπογράφτηκε μεταξύ της πλειοψηφίας της ηγεσίας των νοσοκομειακών γιατρών και της ηγεσίας του Υπουργείου υγείας έχω να καταθέσω ορισμένα σχόλια. Όντας για πολλά χρόνια, περισσότερο από 10, καθηλωμένος ο βασικός μισθός του νοσοκομειακού γιατρού θα περίμενε κάποιος αυτή η αύξηση που δόθηκε να θεωρηθεί σημαντική. Όμως απέχει πολύ και από την ίδια την απόφαση του έκτακτου συνεδρίου της ΟΕΝΓΕ αλλά και από το γεγονός της αναπλήρωσης της απώλειας του εισοδήματος εξαιτίας της πολύχρονης καθήλωσης του μισθού.
Από την άλλη τι είναι αυτό που υπογράφτηκε «συλλογική σύμβαση εργασίας» ή συμφωνία αναστολής του νόμου?
Η απάντηση είναι εύκολη και απλή. Είναι συμφωνία αναστολής της κείμενης νομοθεσίας (Ευρωπαϊκές οδηγίες και προεδρικά διατάγματα) που διευθετούν το χρόνο εργασίας. Πολύ απλά η εφαρμογή του 48ωρου και του 56ωρου (σε λίγες μέρες πιθανότατα να αποφασιστεί από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο το 65ωρο και ο ενεργός -άρα πληρωμένος - και ανενεργός χρόνος εργασίας - άρα απλήρωτος) ως μέσος χρόνος εργασίας θα εφαρμοστεί αργότερα. Προσέξτε ως μέσος χρόνος εργασίας για μεν τους ειδικούς για χρονικό διάστημα 4 μηνών για δε τους ειδικευόμενους το ένα έτος. Με την κείμενη λοιπόν νομοθεσία καταργείται ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας, εισέρχεται η λογική της απλήρωτης εργασίας και επαναπροσδιορίζεται η κατανομή του χρόνου εργασίας πριν την εποχή του προηγούμενου αιώνα - εποχή του 8ωρου – ανάλογα με τις ανάγκες του «εργοδότη».
Το άγχος του Υπουργείου για την εφαρμογή του νόμου είναι προφανές. Πιέζεται για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Μια επιλογή που επιφέρει τεράστιες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας των νοσοκομείων, μια επιλογή που θα αναγκάζει τους γιατρούς να εργάζονται αντιμετωπίζοντας το ίδιο φόρτο εργασίας με πολύ χαμηλότερες συνολικές απολαβές. Επιπλέον η όποια συμμετοχή όλων των γιατρών στην ενιαία εκπαιδευτική λειτουργία της κλινικής θα είναι πλέον αδύνατη. Αυτό με τη σειρά του θα επιφέρει επιπλέον υποβάθμιση της εκπαίδευσης των γιατρών – αφού το κυκλικό ωράριο ή όποια άλλη εφαρμογή της κατανομής του χρόνου εργασίας θα μας οδηγήσει σε ανακατανομή του ιατρικού δυναμικού στη διάρκεια του 24ωρου.
Αυτός είναι και η αιτία που το υπουργείο έδωσε την αύξηση, ουσιαστικά χρυσώνει το χάπι των αναχρονιστικών και αντιδραστικών ρυθμίσεων και το ίδιο κερδίζει χρόνο για την εφαρμογή τους.
Από την άλλη τα νοσοκομεία σήμερα στενάζουν από την έλλειψη ιατρικού προσωπικού και όπως πολύ σωστά επισημαίνεται στο άρθρο σας και από την έλλειψη νοσηλευτικού και παραϊατρικού προσωπικού. Ταυτόχρονα, επισημαίνεται από μέρος σας, το γεγονός της απαξίωσης του ΕΣΥ. Πιστεύω όμως ότι αυτή η απαξίωση δεν γίνεται μόνο για να στραφεί ο εργαζόμενος προς τον ιδιωτικό τομέα υγείας αλλά και σε βάθος χρόνου να στρωθεί το έδαφος της εκμετάλλευσης και του δημόσιου νοσοκομείου από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες (υπάρχει ήδη σχετική νομοθετική κατοχύρωση- νόμος «Αλέκου Παπαδόπουλου»).
Με βάση τους νόμους της αγοράς απαιτείται να προϊόν να έχει τη χαμηλότερη δυνατή τιμή και οι εργαζόμενοι σε αυτό τον τομέα τα λιγότερα εργασιακά δικαιώματα και τις χαμηλότερες δυνατόν απολαβές. Αυτό το σύστημα ονειρεύονται οι νυν άλλα και οι πρώην κυβερνώντες. Προς αυτό το σύστημα μας οδηγούν όλες οι κατευθύνσεις και οι οδηγίες της ΕΕ.
Ευχαριστώ κ. Καβαλιώτη για την δυνατότητα που μου δώσατε να γράψω αυτές τις σκέψεις στο blog σας. Για όλες τις νομοθετικές αναφορές που κάνω μπορώ να σας στείλω τους σχετικούς νόμους εάν το επιθυμείτε.
Επειδή ήδη είναι μεγάλο το σχόλιο μου σταματώ εδώ με την υπόσχεση να σας ξαναγράψω με την πρώτη ευκαιρία.
Κ. Μητσιάκο,
Ευχαριστώ πολύ για το εποικοδομητικό σχόλιο σας. Βλέπετε το θέμα από άλλη πλευρά, ίσως την πιο ουσιαστική και πιο βαθιά πλευρά, μια και χρόνια ασχολείσθε με τον συνδικαλισμό. Και μακροπρόθεσμα μάλλον έχετε δίκιο.
Εγώ το προσέγγισα από την πιο πραγματιστική (του παρόντος) πλευρά. Κάπου πρέπει να συναντηθούν τα δίκηα μας.
Μετά τόσα χρόνια βαλτωμένου ΕΣΥ, κάτι κινήθηκε.
Ορισμένα άμεσα πλεονεκτήματα της συμφωνίας είναι εμφανή. Η μισθολογική αύξηση είναι μικρή. Ναι, αλλά πόσα χρόνια είχαμε να πάρουμε αύξηση;
Έχετε διευθύνει κλινική με μεγάλη κίνηση και με μόνο 3 ειδικούς; Και αυτό γιατί καθυστερούν απελπιστικά οι κρίσιες; Γνωρίζετε πολύ καλά τις συνθήκες της κλινικής μας προ ετών. Οι προκηρύξεις και οι κρίσεις αλλάζουν τώρα.
Θα σας άρεζε να είστε εφόρου ζωής επιμελητής Β΄; Η ρύθμιση πιθανόν να μην αφορά μερικούς που είναι σε πανεπιστημιακές κλνικές και προσδοκούν θέση στο πανεπιστήμιο, πλην όμως σκεφτείτε τη μάζα των γιατρών που λιμνάζουν επί χρόνια και βαθμολογικά και μισθολογικά.
Το ΕΣΥ πάσχει ακόμη από πολλά και δεν το σώζουν κάποιες ρυθμίσεις.
Βασικά χρειάζεται ένας νέος νόμος φτιαγμένος από το μηδέν.
Όμως μήπως είναι μια αρχή για να κινηθούν κάπως τα νήματα;
Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν έχω δίκηο ή σφάλω.
Και στην άκρη του μυαλού μου στριφογυρνάει η ιδέα μήπως αυτοί που υπογράψαν τις ρυθμίσεις, τις υπέγραψαν επειδή αποκόμισαν κάποια προσωπικά οφέλη.
Δημοσίευση σχολίου