ΠΩΣ

Πολύ απλό το θέμα. Το έχω ίσως ξανασυζητήσει.

Πώς είναι δυνατόν αυτοί που μας οδήγησαν στην κρίση να μπορέσουν να μας βγάλουν από την κρίση;

Και πώς το ανεχόμαστε αυτό;

Αναρωτιόμουν ακούγοντας τη συζήτηση πεπαλαιωμένων όχι τόσο ηλικιακά αλλά κυρίως πολιτικά, ατόμων που έχουν παραμείνει στους δογματικούς κομματικούς χαρακτηρισμούς.  Ο ένας που άγγιζε τα 90 χρόνια ζωής (!) ήθελε το Α κόμμα γιατί ενδιαφερόταν να μην χάσει τα λεφτά που είχε συσσωρεύσει μια ζωή. Ο άλλος υπεράσπιζε μανιωδώς το Β κόμμα γιατί είχε διορίσει την κόρη του, ο τρίτος φοβόταν μην πάμε στη δραχμή και τι θα απογίνει η σύνταξη του (σύνταξη ψίχουλα σε ευρώ), ένα παντογνώστης είχε παραμείνει στην εποχή της δεξιάς, του κομμουνισμού κλπ χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί ότι ευφυείς και ικανοί άνθρωποι υπάρχουν και πέραν όλων αυτών που μας κυβερνούν κληρονομικώ δικαίω. 

Όλοι το προσωπικό συμφέρον. Κανείς να δει σφαιρικά το τι συμβαίνει στη χώρα. Κανείς δεν έβλεπε την ανεργία, τις αυτοκτονίες, την ανέχεια. Μόνο την τσεπούλα τους. 

Πώς λοιπόν να αλλάξει η τρέχουσα κατάσταση όταν ένα μεγάλο τμήμα του λαού είναι προσκολλημένο σε τέτοιες νοοτροπίες και παραδόσεις; Όταν ακόμη λένε ότι εγώ είμαι νεοδημοκράτης, εγώ είμαι πασοκτσής κοκ. αντί να κάτσουν να συζητήσουν πως θα έρθει καινούριο και άφθαρτο αίμα στην πολιτική, πως θα γίνει κάποια μεταρρύθμιση προς το καλύτερο με νέους ανθρώπους, με φωτεινά μυαλά, που δεν έχουν τις δεσμεύσεις του παρελθόντος και δεν είναι γόνοι κάποιων.

Κάποτε δεν πρέπει να αποτινάξουμε κάθε τι διεφθαρμένο;