ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

 Δύο και πλέον χρόνια από την κήρυξη της πανδημίας Covid-19. Oι άνθρωποι έμαθαν από τότε να ζουν με τη νόσο ως μέρος της καθημερινότητας τους. 

Εκείνο που δεν κατάλαβαν οι περισσότεροι είναι η  καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με αφορμή την πανδημία. Καταπάτηση με μορφή από ήπια έως βάρβαρη πολλές φορές. Χαρακτηριστικές είναι οι εικόνες από την Κίνα, τόσο στην αρχή της πανδημίας όσο ακόμη και σήμερα. Η κήρυξη έκτακτης ανάγκης έδωσε στις κυβερνήσεις σημαντικές εξουσίες για καταστολή πολιτικών διαμαρτυριών και περιορισμό της ελευθερίας του λόγου. Επιπλέον βλέπουμε ότι σιγά-σιγά η καταστολή επεκτείνεται και σε πολλές άλλες φάσεις της δραστηριότητας του ανθρώπου. 

Ο περισσότερος κόσμος αποδέχτηκε στην αρχή τέτοια μέτρα, πιστεύοντας πως είναι για το καλό του, για περιορισμό της πανδημίας. Το κακό είναι πως και σήμερα, δύο χρόνια μετά, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν στα μέτρα αυτά και δικαιολογούν τα πάντα προκειμένου να αποφύγουν τη νόσο. Έτσι νομίζουν βέβαια. Όμως το μόνο που κάνουν με αυτό είναι να μην μπορούν να βγούν από το καβούκι του φόβου τους και να αντικρύσουν κατάματα την αλήθεια. Ο φόβος έχει παραλύσει τις μάζες που αδυνατούν σε ένα μεγάλο ποσοστό να αντιδράσουν. 

Η όποια οπισθοδρόμηση και η όποια καταπάτηση δικαιωμάτων είναι ένα κατάλοιπο της πανδημίας που δυστυχώς θα παραμείνει. Είναι μια ολοκληρωτική συμπεριφορά των κρατούντων με προκάλυμμα δημοκρατικές διαδικασίες. Και ενώ τα ολοκληρωτικά καθεστώτα έχουν ημερομηνία λήξης, η έκπτωση των δικαιωμάτων μας δεν διαφαίνεται να έχει τέλος.