Ένα σύντομο ταξίδι αυτές τις μέρες, μου έδωσε την ευκαιρία να επιβεβαιώσω κάτι, γνωστό σε πολλούς προφανώς. Σύγκριση της καθολικής και της ορθόδοξης λειτουργίας.
Από τη μιά, η απόλυτη τάξη, η ησυχία, η ευλάβεια, η σεμνότητα στη συμπεριφορά, η εμφανής πίστη στα μάτια των ανθρώπων. Γονυπετείς προσεύχονται, με γονυκλισία αποχωρούν. Αυτά στην αλλοδαπή.
Από την άλλη; Παρ΄ημίν; Μεγάλη Εβδομάδα (αλλά και οποιαδήποτε Κυριακή του χρόνου): Ένα βουητό στην εκκλησία. Κόσμος πάει και έρχεται, συνήθως σπρώχνοντας. Το κουτσομπολιό συχνό (έστω και ψιθυριστά). Η επίδειξη; Εμφανέστατη. Να μην πούμε για τους μεγάλους σταυρούς. Μεγάλους για να μας βλέπουν οι άλλοι. Τα βλέμματα να περιδιαβαίνουν τον χώρο. Ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Μερικά παιδιά να τρέχουν μέσα στην εκκλησία! Ακόμη και στις ιερότερες στιγμές της λειτουργίας (που πραγματικά είναι έξοχη η ορθόδοξη λειτουργία), δεν ακούς την απόλυτη ησυχία, τη σιγή που πρέπει να υπάρχει. Αυτοί είμαστε δυστυχώς. Άτακτοι, αδιάφοροι, επιφανειακοί.
Μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία μας; Θεωρητικά θα μπορούσε, μια και όλοι προσαρμοζόμαστε πολύ γρήγορα, όταν βρισκόμαστε σε ξένη χώρα, με τους εκεί κανόνες και τις συμπεριφορές.
Θέμα λοιπόν παιδείας και δομής του κράτους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου