ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ

Με αφορμή ένα σχόλιο που έγινε πρόσφατα σε παλαιότερο post μου, θυμήθηκα ορισμένες καταστάσεις που μόνο θλίψη προκαλούν για την κατάντια ορισμένων ανθρώπων.

Είναι δυνατόν, αγαπητέ συνάδελφε, ο προϊστάμενος να υβρίζει χυδαίως τις υφιστάμενες επειδή έμειναν έγκυες;

Είναι δυνατόν ο προϊστάμενος να απειλεί με τα χειρότερα λόγια τους υφιστάμενους επειδή θέλουν να ασκήσουν το δικαίωμα της απεργίας;

Είναι δυνατόν ο διευθυντής να απειλεί τους υπό αυτόν να μη συμμετέχουν στην τάδε ή τη δείνα επιστημονική συγκέντρωση;

Είναι δυνατόν ο διευθυντής να διώχνει από την κλινική παιδί που είχε διακομισθεί από άλλο νοσοκομείο μετά συννενόηση με στέλεχος της κλινικής, και να το διακομίζει σε άλλη κλινική; Ενώ ήδη το παιδί είχε εισαχθεί, είχε ξεντυθεί, ήταν στο κρεβάτι του από ώρα. Λες και ήταν μπαλάκι ο ασθενής. Αλλά βλέπεις στην πλάτη του ξεσπούσαν οι υστερίες και τα πάθη των ανθρώπων. Ύψιστη "ευαισθησία" ατόμου που υποκριτικά πάντα διαλαλούσε τον πόνο (!) που ένοιωθε για τα παιδιά.

Είναι δυνατόν το σύστημα να δέχεται τέτοιες συμπεριφορές και να μην αποβάλλει αυτόματα τέτοια άτομα;

Και είναι δυνατόν τέτοια άτομα να ζητούν περαιτέρω κοινωνικές και ακαδημαϊκές ανελίξεις και το σύστημα να ακούει και να αποδέχεται παθητικά τέτοιες απαιτήσεις;

Μήπως όμως νοσεί όλο το σύστημα και με τον τρόπο αυτόν "αυτοβολεύεται" και "αυτοπροστατεύεται";

Τι έχετε να πείτε για όλα αυτά αγαπητέ συνάδελφε;