ΣΚΕΨΕΙΣ

Εμείς οι γιατροί ζούμε συνεχώς μέσα στον πόνο και τη δυστυχία των ασθενών μας. Και αυτή η συνεχής τριβή έκανε τον πόνο να είναι μια επαγγελματική ρουτίνα, τέτοια ώστε να νοιώθουν πολλοί γιατροί ό,τι νοιώθει και ένας που κάθεται στο γραφείο του και σκαλίζει χαρτιά. Ίσως είναι και μια αμυντική αντίδραση αυτό, για να επιβιώσει ο γιατρός στο περιβάλλον που ζεί. Ωστόσο, το να βλέπεις τον άρρωστο σαν ένα νούμερο ακόμη στο ωράριο σου ή σαν ένα νούμερο ακόμη για την επόμενη εργασία σου, είναι εξαιρετικά σκληρό για όλους. Αρρώστους και γιατρούς. Και αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας όταν χρησιμοποιήσει το σύστημα. Το οποίο σύστημα νοσεί βαθύτατα. Ποιος φταίει γιαυτό; Μάλλον είναι πολλοί οι παράγοντες: Το κράτος που φέρεται με αδιαφορία. Που δεν ενισχύει την υγεία ούτε με έστω κάποιο ποσοστό από αυτά που χορηγεί αφειδώς στα ποδοσφαιρικά σωματεία πχ ή στις τηλεοπτικές παραγωγές. Που αφήνει χωρίς γιατρούς και υγιειονομικό προσωπικό τα νοσοκομεία. Η θεοποίηση του κέρδους. Παρά την κατάρρευση του οικονομικού συστήματος, το κυνήγι του χρήματος έχει κυριεύσει το σύμπαν. Η υπερεκτίμηση του τίτλου. Αφ΄ υψηλού κοιτάζουμε τους πάντες εμείς οι γιατροί. Είμαστε οι άλλοι. Που δεν φανταζόμαστε ότι θα ζητήσουμε και εμείς κάποτε βοήθεια. Και όλο αυτό το σύμπλεγμα σε καταπνίγει. Τόχω πεί πολλές φορές. Έχει δίκιο ο κόσμος που φωνάζει. Για την καταδυνάστευση του από το σύστημα. Και ίσως λίγα λέει.

Υπάρχει λύση; Υπάρχει ένας απλός κανόνας. Όταν εξετάζεις έναν άρρωστο να σκέφτεσαι και να φέρεσαι σαν να ήταν το παιδί σου, η γυναίκα σου, ο γονιός σου. Απλός και εύκολα εφαρμόσιμος κανόνας. Πόσοι τον εφαρμόζουν και πόσοι θυμούνται τον όρκο του Ιπποκράτη; Δεν μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία των ποσοστών. Πάντως για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν και γιατροί που φέρονται σωστά, ανθρωπινά, που βοηθούν πραγματικά. Και είναι προς τιμήν τους. Και είναι αυτοί που ακόμη κρατούν, έστω και λίγο, το σύστημα. Μήπως και σωθεί κάτι. Και μαζί και η αξιοπρέπεια των γιατρών.

Το κράτος που είναι;


ΥΓ1: Το κείμενο γράφεται καθ’ υπαγόρευση μου από το νεαρό γιο μου που με βοηθά τη συγκεκριμένη (δύσκολη θα έλεγα για μένα) περίοδο.

ΥΓ2: Θα υπενθυμίσω εκ νέου ότι στο ιστολόγιο δεν δημοσιεύονται πλέον ανώνυμα σχόλια. Λυπάμαι, διότι όλα σχεδόν τα σχόλια είναι αξιόλογα, αλλά πρέπει να τηρηθεί η απόφαση αυτή.