Σου στήνω μια καλύβα, στους αιώνες των αιώνων,
ένα κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μην σε βρίσκει ο άνεμος
που βασανίζει τους γυμνούς - στους αιώνες των αιώνων!
Σου στήνω τ' οραμά σου πάνω σ' όλους τους λόφους,
να σου φυσάει το φόρεμα η δύση με δυο τριαντάφυλλα,
να γέρνει ο ήλιος αντίκρυ σου και να μη βασιλεύει,
να κατεβαίνουν τα πουλιά να πίνουνε στις φούχτες σου
των παιδικών ματιών μου το νερό - στους αιώνες των αιώνων!
Ν. Βρεττάκος
2 σχόλια:
κ.Καβαλιωτη επιτρεψτε μου ν'ανταπαντησω μ'ενα ποιημα του Γ.Ριτσου..
Μαρτυρες για τα λαθη σου δεν ειχες.Μονοςμαρτυρας
ο ιδιος εσυ.τα τακτοποιησες,τα μονογραψες,τα σφραγισες
σε λευκους παντοτε φακελους σα να ετοιμαζες
τη δικαιη διαθηκη σου.Υστερα
τα τοποθετησες προσεχτικα στα ραφια.Τωρα,γαληνιος,
(ισως και καπως φοβισμενος)ουτεβιαζεσαι
ουτε καθυστερεις,γνωριζοντας οτι,μετα το θανατο σου,θ'ανακαλυψουμε ποσον ωραιος ησουν,
ποσο πολυ πιο ωραιος περα απ'τις αρετες σου...Αθηνα16/1/88
Ελπιζω νατο βρειτε ομορφο.Με τις ευχες μου για υγεια ,ευτυχιαΑννα Μπατμα
Ευχαριστώ.
Ομορφο πράγματι ποίημα.
Δημοσίευση σχολίου