ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ...

Ένας μεγάλος γιατρός "έφυγε" πριν λίγες μέρες (πραγματικά δεν ξέρω πόσες) διακριτικά  και ήρεμα, σε αντίθεση με τη θορυβώδη ζωή που βίωσε. Ο Σωτήρης ο Μάνιος, δεν θέλησε ούτε στο τέλος της ζωής του να ακολουθήσει την πεπατημένη. Τις καθιερωμένες τελετές και επισημότητες. Απλός και λιτός πάντα, αντιπαθούσε κάθε τι το κατεστημένο. Ίσως γιαυτό επέλεξε να αποτεφρωθεί παρά να κηδευθεί.

Ο Σωτήρης ο Μάνιος ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος. Κορυφαίος επιστήμονας, με ευρύτατες γνώσεις, με απίστευτη οξύνοια και διορατικότητα. Πάντα προοδευτικός και πάντα μπροστά από την εποχή του. Δεν ακολουθούσε, οδηγούσε.

Ήταν ο ορισμός του δασκάλου. Ήταν Ο δάσκαλος. Και νομίζω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τίτλος για κάποιον που του έλαχε να εκπαιδεύει. Οι άλλοι τίτλοι, οι δοτοί και επίπλαστοι, είναι μόνον για φαινομενική και εσωτερική χρήση αυτών που τους μοιράζονται μεταξύ τους. Τον τίτλο "δάσκαλος" στον απονέμει η πράξη και οι μαθητές σου. Γενιές παιδιάτρων έμαθαν ιατρική δίπλα του. Έμαθαν να σκέπτονται, να προβληματίζονται, να κάνουν διαφορική διάγνωση. Να χρησιμοποιούν τα φάρμακα σωστά.  Έγιναν γιατροί κοντά του. Και θα είναι το ολιγότερο άδικος όποιος δεν του αναγνωρίσει το χάρισμα αυτό. Θα τολμήσω να πω για ένα άλλο φωτεινό μυαλό της ιατρικής ότι ήταν ατυχής ο χαρακτηρισμός που έδωσε (κινούμενος δυστυχώς από προσωρινά συμφέροντα) στον Μάνιο και την κλινική του: " Ο Μάνιος θέλησε να δημιουργήσει στο Λοιμωδών ένα λαϊκό πανεπιστήμιο". Δεν ήταν έτσι. Του Μάνιου του άρεζε να διδάσκει. Και αυτό έκανε. Και μάλιστα καλά. Πολύ καλά. Κάτι που δεν του το συγχώρησαν ποτέ οι ακαδημαϊκοί μας.

Ο Σωτήρης ο Μάνιος ήταν λίγο ιδιόρυθμος άνθρωπος. Όπως ίσως όλα τα  φωτισμένα άτομα. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να βοηθήσει όσους του ζητούσαν την επιστημονική του γνώση. Ούτε τον εμπόδισε να ασκήσει την ιατρική με τον πιο αποδοτικό για όλους (συνεργάτες, μαθητές και ασθενείς) τρόπο. Ήταν ο θεμελιωτής της παιδιατρικής λοιμωξιολογίας στη χώρα μας. Ήταν ο άριστος κλινικός γιατρός, που χρησιμοποιούσε το εργαστήριο μόνον επικουρικά και όχι σαν κύριο εργαλείο. Αν κανείς παραθέσει παραδείγματα της κλινικής διαγνωστικής του σκέψης θα πρέπει να γράψει βιβλίο. Είναι χαρακτηριστικό πόσο επέμενε στην άποψη του, ακόμη κι αν δεν είχε δει τον άρρωστο, αλλά είχε το ιστορικό πχ τηλεφωνικά. Και είχε συνήθως δίκιο στη διάγνωση.

Η Παιδιατρική Κλινική τού Λοιμωδών ακόμη φέρει τον τίτλο " η Κλινική του Μάνιου". Και όλοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας είναι μετρημένοι στα δάκτυλα οι γιατροί που σφράγισαν με το όνομα τους την κλινική που διευθύναν. Που κατάφεραν ακόμη και χρόνια μετά την αποχώρηση τους, να διατηρεί η κλινική το όνομα τους.

Ο Σωτήρης ο Μάνιος πρόσφερε πολλά. Και κυρίως πρόσφερε το μέγιστο δυνατό στους ασθενείς του. Στα παιδιά της πόλης μας και όλης της Βόρειας Ελλάδας. Χαρακτηριστική η φράση μιας μάνας, μετά τη νοσηλεία του παιδιού της στο Λοιμωδών, και αφού είχε ταλαιπωρηθεί σε άλλα νοσοκομεία:  "Ο κοντός έχει μυαλό. Παρά το λίγο μπόι του, πολύ μυαλό. Με το που εξέτασε το παιδί μου, έβαλε τη διάγνωση αμέσως".

Προσωπικά, εγώ που θήτευσα χρόνια κοντά του και είχα την ιδιαίτερη τιμή να διευθύνω την Κλινική που ουσιαστικά αυτός δημιούργησε και σφράγισε με το όνομα του, το ελάχιστο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για όσα έμαθα από αυτόν.

Ο ΘΕΟΣ ΑΣ ΑΝΑΠΑΥΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ.