Μια επιστολή, ουσιαστικά αληθινή, που δείχνει την πραγματική φροντίδα των γιατρών στη χώρα μας και τη διαφορά τους με την αλλοδαπή. Βέβαια δεν είναι όλοι οι γιατροί μας στο επίπεδο που περιγράφεται αλλά θα έλεγα ότι στην πλειονότητα έτσι είναι.
Τη διαφορά την καταλαβαίνει κανείς αν ζήσει έστω και λίγο έξω. Εδώ θα ήθελα να σημειώσω όι το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες κατηγορίες επαγγελμάτων και σπουδών. Ο Έλληνας που δουλεύει, πάντα διαφέρει από τους άλλους. Απλά γιατί δουλεύει και απλά γιατί υπερέχει στη σκέψη και στη νοοτροπία. Είναι αυτά για τα οποία μας αντιπαθούν οι ξένοι, είναι ο πλούτος υπό οποιαδήποτε έννοια, που θέλουν να ληστέψουν οι ξένοι. Και δυστυχώς είναι οι προδότες εντός των τειχών που τους βοηθούν στο "έργο" τους.  

 Η επιστολή αντλήθηκε από το www.cretalive.gr όπου και υπάρχει δημοσιευμένη.

"Είσαι μεταπτυχιακός απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κρήτης και γίνεσαι δεκτός σε ένα απο τα πιο σύγχρονα ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού Εχεις κλείσει ήδη 2 χρονια σκληρής δουλειάς, όταν τον φετινό Ιούνιο σου παρουσιάζεται πυρετός.
Απευθύνεσαι στους εκει ιατρούς που βρίσκονται σε απόσταση 1 ώρας οδήγησης απο το χώρο παραμονής σου. Υποβάλεσαι σε δύσκολες ιατρικές εξετάσεις με δική σου οικονομική συμμετοχή, σύμφωνα με τις οποίες πάσχεις από αυτοάνοσο νόσημα Behcet που δεν επιδέχεται φαρμακευτική θεραπεία. Ο πυρετός δεν υποχωρεί, αλλα εσύ συνεχίζεις να βρίσκεσαι στο χώρο εργασίας σου, και να φροντίζεις τα του οίκου σου. Τον Αύγουστο φεύγουν όλοι για άδεια, αλλα εσύ παραμένεις εκεί, ενώ νοιώθεις καθημερινά τις δυνάμεις σου να σε εγκαταλείπουν.

 Όταν επιστρέφει ο Καθηγητής σου, σε βρίσκει αγνώριστο (μετά απο 3μηνο πυρετό) και σου δίνει άδεια να πας στους δικούς σου που δεν έχουν ιδέα για το τι σου συμβαίνει. Ξεκινάς το μακρύ ταξίδι της επιστροφής μοναχός και επιφυλάσσεις μια γλυκόξινη έκπληξη στην οικογένεια σου, που υποδέχεται το αγνώριστο μέλος της. Άμεσα αρχίζει νεος κύκλος εξετάσεων, που δεν εντοπίζουν κάτι ανησυχητικό, εκτός αυτό της απλούστερης εξέτασης, της καλλιέργειας αίματος, που μέσα σε λίγες μέρες βρίσκει την αιτία του κακού, δηλ. μικρόβιο στο αίμα. Λάθος διάγνωση λοιπόν εκεί στα ξένα! Τα λάθη ανθρώπινα, αλλά οι θανάσιμες παραλείψεις ...
Στην προκειμένη περίπτωση απαιτείται ενδοφλέβια αγωγή για αρκετό διάστημα στο νοσοκομείο.  Κάνεις εισαγωγή στην Α Παθολογική του ΠΑΓΝΗ, στη χειρότερη θα μπορούσε να πει κανείς, περίοδο της Δημόσιας Υγειας. Αλλά βλέπεις έκπληκτος πόσο ασταμάτητα σε φροντίζουν όλες οι βαθμίδες των εργαζομένων, οι Καθηγητές, οι Βοηθοί, το νοσηλευτικό προσωπικό, οι καθαρίστριες, κλπ. Όπως ο Ηρακλής με τη Λερναία Υδρα, ΗΡΩΕΣ πραγματικοί, πιστοί στον όρκο τους, προσφέρουν το EINAI τους μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες μέρα και νύχτα.

 Είσαι τόσο ευγνώμων για τη φροντίδα τους, δεν ξέρεις πως να τους ευχαριστήσεις. Εδώ είναι που σε πιάνει αυτό το αίσθημα της Εθνικής Υπερηφάνειας, εδω που ο Ιπποκράτης έχει Άξιους συνεχιστές, τους Αξιότερους. Αλλά θα φύγουν όλοι οι Νέοι, να κάνουν την τύχη τους στο εξωτερικό, γιατί η Ελλάδα τα ΣΚΟΤΩΝΕΙ τα παιδιά της. Εσύ όμως ΣΩΘΗΚΕΣ που γύρισες στην Ελλάδα. Τι μένει λοιπόν! Να πεις στους γονείς σου και στους γονείς όλων, που στέλνουν τα καμάρια τους στα διάπλατα, ότι ο Παράδεισος είναι εδώ.

 Ανήκει σε σας και δεν πρέπει να αφήσουν κανένα να σας τον κλέψει. Γιατί θα πεθάνουν αυτοί δούλοι εδώ και σεις σκλάβοι στα ΞΕΝΑ. Ποιος Έλληνας ξενιτεμένος τολμά να διεκδικήσει το δίκιο του απο τον εργοδότη του, ακόμη και να πάρει την άδεια που δικαιούται;

 Να πεις στους ΓΟΝΕΙΣ όλους να ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ να βγούνε στους δρόμους, να διώξουν όλους τους κλέφτες και ψεύτες που μας κυβερνούν, να καθαρίσει ο Κόπρος του Αυγεία, να λουλουδίσει η Πατρίδα μας, να ανοίξει την αγκαλιά της και να σας χωρέσει όλους μέσα. Εσύ είσαι ο νοικοκύρης εδώ, θα αφήσεις τον κλέφτη να σου πάρει το σπίτι; ΟΧΙ."