Η τηλεόραση δείχνει ελάχιστα. Τίποτε σχεδόν. Μόνον αν πάει
κανείς εκεί θα δει από πρώτο χέρι την αθλιότητα, την εκμετάλλευση, την
υποκρισία. Και θα δει τι θα πει όχι να κοιμάσαι δίπλα στα σκουπίδια, αλλά μέσα
στα σκουπίδια. Και τα μωρά παιδιά να μπουσουλάνε στα χώματα και να παίζουν
(ΝΑΙ) με τα σκουπίδια.
Χιλιάδες άνθρωποι. Σε μικροσκοπικά αντίσκηνα. Το ένα κολλητό
με το άλλο. Κι ένα μεγάλο κατάλυμα που μόλις φτιάχτηκε τι είχε; Δεκάδες
στιβαγμένα άτομα στο πάτωμα. Στο χώμα μάλλον. Μωρά, νέοι, μεγάλοι, ηλικιωμένοι. Άνδρες, γυναίκες.
Εγκυμονούσες, ανάπηροι. Όλοι μαζί.
Το κράτος; Που είναι άραγε; Η Εκκλησία; Εκκωφαντική η
απουσία της.
Υπάρχουν οι ιδιώτες, που έρχονται με τα αυτοκίνητα τους
γεμάτα ρούχα, κουβέρτες, τρόφιμα. Όλα γίνονται ανάρπαστα σε λίγα λεπτά. Ποιους
να βοηθήσεις όμως; Είναι χιλιάδες. Και πόσοι ιδιώτες θα έρθουν; Νομίζω ότι οι
περισσότεροι δεν έχουν αντιληφθεί τι παίζεται δίπλα στα σπίτια τους (η
Θεσσαλονίκη είναι μόλις 45΄ μακριά). Βολεμένοι στα σαλόνια και στους ακριβούς
δέκτες τηλεόρασης απλά κοιτάζουν και ενίοτε σχολιάζουν. Και ετοιμάζονται να
γιορτάσουν τις απόκριες και μετά το Πάσχα.
Υπάρχουν και κανα-δυο οργανώσεις. Τι να πρωτοπρολάβουν όμως;
Και οι πρόσφυγες περιμένουν καρτερικά να βρούν μια σχισμή.
Μια διέξοδο να προχωρήσουν προς τον Βορρά. Δεν θέλουν να παραμείνουν εδώ. Αυτό
είναι σίγουρο. Απλά τους έφερε εδώ η μοίρα. Δεν γκρινιάζουν, δεν μεμψιμοιρούν.
Περιμένουν στωϊκά. Μάλιστα μερικά παιδάκια βάφονται και αυτά λόγω απόκρεω, να
χαρούν λίγο και να γελάσουν. Παίζουν με ότι βρουν μπροστά τους, με τα
εγκαταλελειμένα σίδερα, με τα βαγόνια, με ότι βρωμιά υπάρχει στον ερειπωμένο
σταθμό της Ειδομένης.
Η κατάσταση πράγματι απελπιστική. Είναι θέμα χρόνου,
ελάχιστου χρόνου, για να ξεσπάσουν
επιδημίες εκεί. Και τότε τι θα γίνει; Οι ιατρικές δομές της περιοχής
υπολειτουργούν. Οι δομές της Θεσσαλονίκης πόσο θα αντέξουν; Ήδη υπάρχουν
κλινικές που επίσης υπολειτουργούν λόγω
έλλειψης προσωπικού και υλικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου