Χρειαστήκαμε αυτές τις μέρες έναν καλό χειρουργό για οικογενειακή υπόθεση. Η επέμβαση βαριά. Απευθυνθήκαμε σε έναν από τους καλύτερους χειρουργούς της πόλης, που όμως είναι στο ΕΣΥ. Η απάντηση; Είμαι στη «μαύρη λίστα» από τους ανωτέρους μου (η κλινική είναι πανεπιστημιακή) και δεν μπορώ να χειρουργήσω στο νοσοκομείο.
Καταλάβατε; Ο ανώτερος που δεν χειρουργεί, αλλά δεν επιτρέπει και στον υφιστάμενο του, που είναι καθόλα ικανός.
Και ο πολίτης τι θα κάνει; Θα αναγκαστεί να διαλέξει κάποιον ιδιώτη σε ιδιωτική κλινική (και εκεί υπάρχουν άριστοι χειρουργοί, αλλά τα έξοδα είναι υπέρογκα, ως γνωστόν) ή έναν πανεπιστημιακό που επίσης θα αμοιφθεί (συνήθως υπέρογκα και αυτός και πολλάκις με μειωμένες αποδείξεις). Ή τον γιατρό του ΕΣΥ, που θα χειρουργήσει με άλλο όνομα στην κλινική, και άρα θα παρανομήσει.
Και τα ερωτήματα που προκύπτουν:
1. Γιατί υπάρχει αυτός ο πόλεμος στους ικανούς; Έτσι θα ωθήσουν μπροστά την πανεπιστημιακή μας κοινότητα οι κατέχοντες (με όποιον γνωστό τρόπο κατέχουν); Και είναι άραγε τυχαίο ότι το πανεπιστήμιο μας δεν βρίσκεται καν στις λίστες αξιολόγησης διεθνώς ή αν βρίσκεται είναι στις τελευταίες θέσεις;
2. Μέχρι πότε το κράτος θα συνεχίζει την κοροϊδία αυτή του ΕΣΥ στον πολίτη; Το ΕΣΥ έγινε με το πρόσχημα της ίσης μεταχείρισης των πολιτών στην υγεία, της δωρεάν παροχής υγείας, την αποφυγή πλουτισμού εις βάρος των πολιτών κλπ. Καλά όλα αυτά. Και εν μέρει επιτεύχθηκαν. Πως όμως προστατεύεται ο πολίτης όταν δεν έχει διακίωμα επιλογής; Και πως είναι δυνατόν ένα κράτος να ζητά μέριμνα για τους πολίτες από ένα μικρό μέρος του ιατρικού δυναμικού και να αφήνει το υπόλοιπο ιατρικό δυναμικό «να αλωνίζει» (και συγχωρέστε μου την έκφραση-είναι γενική) και να έχει ελευθερία για ποικίλες απασχολήσεις (ιατρείο, νοσοκομείο, κλινική κλπ);
3. Πως είναι δυνατόν η αποκλειστική απασχόληση να ισχύει μόνον για το ΕΣΥ και να μην ισχύει γαι τους στρατιωτικούς, τους πανεπιστημιακούς, τους γιατρούς ασφαλιστικών ταμείων κλπ; Μόνον στα νοσοκομεία τα μη πανεπιστημιακά γινόταν η εκμετάλλευση του ανθρωπίνου πόνου; Και θα πιστέψουμε ότι τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, όπου δεν καταδυναστεύεται ο πολίτης και άρα οι γιατροί τους δικαιούνται διπλό εργασιακό σχήμα;
Βέβαια οι ερωτήσεις αυτές φαντάζουν αφελείς και φαντάζουν να απευθύνονται σε αφελείς ανθρώπους, αλλά είναι ερωτήσεις που χρόνια γίνονται και ποτέ κανείς υπουργός υγείας δεν τόλμησε να τις απαντήσει.
Η ουσία είναι ότι πληρώσαμε (αδρά) και εξυπηρετηθήκαμε. Εκεί έχουν στρέψει το πολίτη. Και η ουσία είναι ότι πολλές φορές το ιδιωτικό σύστημα δουλεύει ταχύτερα και καλύτερα από το δημόσιο σύστημα. Και σαφώς είναι πιο οργανωμένο. Ένα πράγμα απαιτεί μόνο: να έχεις χρήμα.
Και μην νομίσει κανείς ότι τα παραπάνω είναι φαντασίες. Ονόματα, αποδείξεις, κλινικές και ημερομηνίες, υπάρχουν όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου