Άκουγα στις ειδήσεις για τα μπλόκα των αγροτών. Δεν γνωρίζω φυσικά το θέμα, και δεν γνωρίζω πόσο δίκιο έχουν οι αγρότες και πόσο η κυβέρνηση (η εκάστοτε κυβέρνηση γιατί πάντα γίνονται τέτοιες κινητοποιήσεις).
Φαντάζομαι όμως τη ζημιά την οικονομική που υφίσταται ο τόπος με τέτοιες κινητοποιήσεις και την ταλαιπωρία που υφίστανται οι ταξιδεύοντες.
Οι αγρότες μπορούν και κλείνουν τους δρόμους. Οι υπάλληλοι της ΔΕΗ κατεβάζουν τους διακόπτες. Οι τραπεζικοί κλείνουν τις τράπεζες.
Εμείς οι γιατροί τι πρέπει να κάνουμε; Να κλείσουμε τα νοσοκομεία; Μόνον έτσι μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε. Θα άρεζε όμως στον αγρότη του θεσσαλικού κάμπου να κουβαλούσε το παιδί του άρρωστο στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης ή της όποιας πόλης και να το έβρισκε κλειστό; Θα του άρεζε; Μάλλον όχι και θα ξεσπούσε σε μύριες όσες ύβρεις! Εμένα γιατί δεν μου επιτρέπει να ταξιδέψω; Θα μου πείτε ότι παραλληλίζω ανόμοια πράγματα. Ίσως. Όμως η πράξη πίεσης είναι ίδια και από τις δυο μεριές.
Ο Υπουργός μας υπέγραψε προ διμήνου περίπου μια σύμβαση με τους γιατρούς (μετά από πολλά πολλά χρόνια) και είπε ότι θα ισχύσει από 1-1-2009. Ακόμη δεν έχει πάει στη βουλή η σύμβαση αυτή. Τι πρέπει να κάνουμε; Να κλείσουμε τα νοσοκομεία; Σε ποιον θα άρεσε; Σε κανέναν. Μέχρι πότε όμως μπορούν οι κλινικές να εφημερεύουν με μειωμένο προσωπικό; Μέχρι πότε αυτό το μειωμένο προσωπικό μπορεί να κοπιάζει και συγχρόνως να ανέχεται τις ιδιοτροπίες των ασθενών και των συγγενών τους, που όλοι θέλουν μονόκλινα δωμάτια, που όλοι θέλουν μια αποκλειστική αδελφή πάνω από το κεφάλι τους, που όλοι θέλουν να παρευρίσκεται στο θάλαμο όλο το σόϊ του ασθενούς, που όλοι απειλούν με δικηγόρους και κανάλια αν δεν τους γίνει το καπρίτσιο τους, που όλοι θέλουν το γιατρό δούλο τους και όχι άνθρωπο-επιστήμονα που θα τους βοηθήσει.
Και αυτόν τον γιατρό που αγωνίζεται καθημερινά ποιος τον συμπαραστέκεται; Το κράτος; Όχι βέβαια. Η διοίκηση του νοσοκομείου; Όχι βέβαια. Οι δημοσιογράφοι; Όχι βέβαια. Κανείς. Ακούσατε ποτέ να γίνεται αγωγή εναντίον ασθενούς ή συγγενών τους για κακή συμπεριφορά, για εξύβριση, για απειλές, για .... για... Ποτέ. Καμμία διοίκηση κανενός νοσοκομείου δεν υποστήριξε το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό. Καμμία ΕΔΕ δεν έγινε για νοσηλευόμενους ή συγγενείς τους. Όλες οι ΕΔΕ γίνονται για τους γιατρούς. Λες και όταν μαλλώνουν δύο, φταίει πάντα ο ένας. Λες και οι νοσηλευόμενοι και οι συγγενείς τους είναι οι άγγελοι των αγγέλων και οι γιατροί είναι τα κακοποιά στοιχεία.
Εργάζομαι σε νοσοκομεία πάρα πολλά χρόνια. Από την αρχή της καριέρας μου. Και είναι το συνεχές παράπονο μου (και των άλλων ιατρών φυσικά). Η ύβρις βγαίνει πολύ εύκολα από το στόμα των ανθρώπων. Εκείνο το έρμο το ευχαριστώ δύσκολα μπορεί να το προφέρει κανείς.
Το κυνήγι των γιατρών είναι συνεχές και αδιάλειπτο. Και το αισθάνεσαι περισσότερο όταν προέρχεται και από τη διοίκηση της υπηρεσίας σου. Χρόνια ολόκληρα παίζεται το παιχνίδι της γάτας (διοίκηση) και του ποντικού (γιατροί). Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί όλοι οι διοικητικοί ηδονίζονται κυνηγώντας τον γιατρό και προσπαθώντας να του βρουν ελλείψεις. Ακόμη και όταν έχεις μια κλινική που στηρίζει μόνη της ένα νοσοκομείο ακόμη και τότε δεν νοιώθεις κοντά σου τη διοίκηση. Ή μάλλον τότε τη νοιώθεις ακόμη πιο μακριά σου.
Ίσως ξεφύγαμε λίγο από τις αρχικές σκέψεις. Η ουσία είναι μία. Όλοι ζητάνε. Κάποιοι περισσότερα, κάποιοι λιγότερα. Ανάγκες έχουν όλοι. Τουλάχιστον όμως, ας δοθούν τα υπεσχημένα. Σε όσες ομάδες έχουν λάβει υποσχέσεις για τα αυτονόητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου