Θολή μέρα. Καταχνιά στην πόλη. Περπατούσε στην παραλία.
Κοίταζε ή όχι; Ήταν μια διαδρομή που την έκανε συχνά. Τώρα του φαινόταν
πρωτόγνωρη. Ψιλόβρεχε και η υγρασία τον περόνιαζε. Το αγέρι μαστίγωνε το
πρόσωπο του. Κι όμως δεν κρύωνε πολύ. Κουκουλωμένος στο παλτό του στάθηκε σε μια άκρη. Είχε
κάτι σκαλάκια με πρασινάδες από τα νερά της θάλασσας και της βροχής. Κοίταζε
αφηρημένα. Ένα πουλάκι προσπαθούσε να βρει στην πρασινάδα οτιδήποτε για να φάει. Ο αγώνας της επιβίωσης είναι ίδιος σε
όλο το ζωικό βασίλειο. Κάποια στιγμή κοιτάχθηκαν. Ναι. Ακίνητοι, αυτός και το πουλάκι αντάλλαξαν το βλέμμα
τους. Σαν να καταλάβαινε ο ένας τον άλλο. Μέσα στην καταχνιά του πρωϊνού. Το
απλό ζωντανό και το εξελιγμένο είδος της φύσης, έψαχναν το ίδιο πράγμα: τον
ομφάλιο λώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου