Επανέρχομαι στο θέμα. Κάθε επίσκεψη σε θλίβει όλο και περισσότερο.
Η τηλεόραση δείχνει ελάχιστα.
Η τηλεόραση δείχνει ελάχιστα.
Η κατάσταση στην Ειδομένη είναι ΤΡΑΓΙΚΗ. Είναι ΦΡΙΚΗ.
Πρέπει να περπατήσει κάποιος μέσα στους
"καταυλισμούς" αυτούς για να δει την εξαθλίωση του ανθρώπου, τη
βρωμιά, τα λασπόνερα, τα σκουπίδια, την απελπισία.
Και εχθές βράδυ που έβρεξε καταρρακτωδώς στην περιοχή, η
κατάσταση ήταν δραματική. Τα αντισκηνάκια πλημμυρισμένα, ο αέρας φυσούσε,
σκοτάδι από τις 7 μμ. Φως ελάχιστο. Με μαδέρια μεγάλα προσπαθούσαν κάποιοι να
διώξουν τα νερά μπροστά από τα αντίσκηνα. Πως θα βγάλεις ένα (μόνο ένα;) βράδυ
μέσα στη βροχή, το κρύο, το νερό; Που θα ταϊσεις τα παιδάκια;. Που θα τα
αλλάξεις;
Να βοηθήσουμε. Πόσους
όμως; Είναι χιλιάδες. Όσα εφόδια κι αν πάει κανείς φεύγει με σφιγμένη την
καρδιά γιατί υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που ζητούν. Υπάρχουν παιδάκια που
σ΄αγκαλιάζουν και ζητούν ένα παντελόνι. Ένα ζευγάρι παπούτσια. Μια κάλτσα. Και
συ τι να τους δώσεις; Πόσα χωράει ένα αυτοκίνητο;
Οι άνθρωποι έγιναν ψυχρά νούμερα (οι φορείς μαλλώνουν μεταξύ
τους για το πόσοι είναι οι πρόσφυγες). Τα σύνορα έχουν κλείσει οριστικά. Ας μην
αυταπατώμεθα. Πάτε εκεί και θα δείτε.
Σε λίγο οι λοιμώξεις θα θερίζουν. Ήδη θερίζουν. Που θα πάνε
αυτοί οι άνθρωποι; Ποιος θα τους θεραπεύσει; Είναι μια υγιειονομική βόμβα εκεί.
Που θα εκραγεί πλέον προς τα χωριά και τις πόλεις.
Η υπομονή σε λίγο θα χαθεί. Και αυτοί οι άνθρωποι θα
εξεγερθούν. Κάπου πρέπει να πάνε. Δεν μπορούν να μείνουν επ' αόριστον εκεί. Θα στραφούν όλοι εναντίον
όλων. Κανείς δεν τα σκέφτεται αυτά; Κανείς δεν σκέφτεται που θα καταλήξει η κατάσταση; Μήπως ολισθαίνουμε προς την καταστροφή;
Είναι αυτό το πράγμα Ευρώπη; Πριν πολλά πολλά χρόνια που
είχα επισκεφθεί την Ινδία, είδα τέτοιες εικόνες εκεί. Και έφριξα. Μετά 20 και
πλέον χρόνια τις ίδιες εικόνες βλέπω στην πατρίδα μου, στην "Ευρώπη",
μόλις 70 χλμ από τη Θεσσαλονίκη.
ΑΙΣΧΟΣ. Μόνο αυτό μπορεί να πει κάποιος.
SHAME TO YOU "EUROPE".
2 σχόλια:
Απορείτε. Γιατί; Προδιαγεγραμένο σχέδιο αφανισμού κάποιων λαών. Λέτε για την Ευρώπη. Τι να πείτε; . ΕυρωπαΙκή Ένωση με φράχτες σημαίνει αυτοκαταλυθείσα ένωση, όπως ειπώθηκε και σε πρόσφατη δήλωση (δεν θυμάμαι ποιονου δήλωση ήταν). Όσον αφορά το υγιειονομικό σκέλος της ανάρτησης, τι να πούμε; Μόνο να μην ξεσπάσει η επιδημία. Αλήθεια εκείνο το Λοιμωδών όπου ήσασταν και διευθυντής τι έγινε; Σώθηκε άραγε η οικονομία με τη διάλυση του;
Ευχαριστώ,
Αφεντούλης Φώτης
Ιατρός - Αθήνα
Πέρα από τις όποιες εικόνες αποστροφής ή αγανάκτησης, τις όποιες φωνές και αντεγκλήσεις αντιτιθέμενων ή αλληλέγγυων, ένα είναι σίγουρο, ότι οι πρόσφυγες ήρθαν εδώ εξ ανάγκης για να αποφύγουν έναν πόλεμο που καταστρέφει τις χώρες τους. Έναν πόλεμο που ξέρουμε πολύ καλά ποιοι και γιατί τον κάνουν. Έναν πόλεμο ισχύος και αχαλίνωτου πλουτισμού, κρατών, κυβερνήσεων και εταιρειών που δεν νοιάζονται καθόλου αν το άπληστα προσδοκώμενο όφελος είναι ποτισμένο με αίμα και απώλεια αθώων ψυχών. Αντί λοιπόν να ξεσηκωθεί ο κόσμος σ’ ένα κίνημα, πανελλήνιο, πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο ανάλογο της δεκαετίας του ’60 που να ζητά το άμεσο σταμάτημα αυτού του παράλογου πολέμου, ερχόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειές του, κρινόμενοι εμείς. Γιατί δεν είναι οι πρόσφυγες που κρίνονται, αλλά ο δικός μας ανθρωπισμός, οι παρακαταθήκες των προγόνων μας, η συνείδησή μας ως πολίτες και η ομολογία της πίστης μας όχι ως εγγραφή σε κάποιο δημόσιο κιτάπι αλλά ως καταγραφή πράξεων και ενεργειών που την επιβεβαιώνουν.
Τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων πολλά και ποικίλα, θα σταθώ εδώ σε ένα που είναι ιδιαίτερα σοβαρό και κινδυνεύει να γίνει εκρηκτικό και ανεξέλεγκτο. Ο υγειονομικός έλεγχος και η φροντίδα των προσφύγων. Είναι βέβαιο ότι οι υπάρχουσες υγειονομικές υποδομές, σε μέσα, ανθρώπινο δυναμικό και κτίρια, αδυνατούν, μετά από έξι χρόνια μνημονιακών πολιτικών, να ανταποκριθούν σε αυτή την πίεση. Από την άλλη ο συγχρωτισμός τακτικών και εκτάκτων περιστατικών, πέρα από τις πιθανές εντάσεις που μπορεί να δημιουργήσει μεταξύ τους, ουσιαστικά λειτουργεί εις βάρος και των δύο κατηγοριών. Τις έκτακτες συνθήκες όμως είναι λογικό να τις αντιμετωπίζεις με έκτακτα μέτρα. Χρειάζονται δηλαδή χώροι και άνθρωποι. Θα μπορούσε για παράδειγμα ως χώρος να χρησιμοποιηθεί το πρώην Λοιμωδών που ρημάζει μετά το λουκέτο που η πολιτική του κ.Γεωργιάδη επέβαλε. Πληρεί τις προϋποθέσεις για μια έκτακτη μονάδα υγείας πρωτοβάθμιας φροντίδας για εξέταση, εμβολιασμούς και βασικούς εργαστηριακούς ελέγχους σε αξιοπρεπείς κι ανθρώπινες συνθήκες. Όσο για το ανθρώπινο προσωπικό, πέρα από ελάχιστους κρατικούς λειτουργούς υγείας που θα έχουν εποπτικό ρόλο και δε θα ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού, ο εθελοντισμός θα συμπληρώσει τις απαραίτητες ανάγκες. Ένας εθελοντισμός από ιατρικό, νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό που είχαν κατά βάση δουλέψει στο Λοιμωδών ή και αλλού κι είναι σήμερα συνταξιούχοι μαζί με την εθελοντική προσφορά νυν εργαζομένων στο ΕΣΥ κι όποιου άλλου θα καλύψει τις απαραίτητες ανάγκες.
Αν το τολμήσουμε μπορεί να πετύχει, αν πάλι περιμένουμε σαν μάνα εξ ουρανού τη λύση διαβουλευόμενοι εσαεί, όταν σκάσει η επιδημία θα τρέχουμε και δε θα προλαβαίνουμε. Αν πάλι νομίζουμε ότι το πρόβλημα αφορά μόνο τους πρόσφυγες και δεν μας αγγίζει, τότε είμαστε βαθιά νυχτωμένοι. Γιατί τις λοιμώξεις τις προλαβαίνεις, την επιδημία όμως ούτε φράκτες, ούτε φραγμοί, ούτε τοίχοι, ούτε μπετά και σύρματα μπορούν να την σταματήσουν. Αυτά μόνο την ανθρώπινη βλακεία μπορεί να περιορίσουν και τίποτα άλλο.
Σταύρος Μ.Κουσκουμβεκάκης
Δημοσίευση σχολίου