H πανδημία πιθανόν κοντεύει προς τέλος της. Ίσως και να καθυστερήσει λίγο βέβαια. Μέσα σ αυτό το χρονικό διάστημα είδαμε πολλά.
Είδαμε τον φόβο, είδαμε τον τρόμο, είδαμε την απελπισία, είδαμε την υποταγή. Άνθρωποι
αναδύθηκαν από το πουθενά. Άλλοι πλούτισαν, άλλοι έγιναν πρόσωπα της
επικαιρότητας αναζητώντας με κάθε τρόπο την αναγνώριση χωρίς πολλές φορές να τη
δικαιούνται. Άνθρωποι φτώχυναν, καταστράφηκαν, έχασαν περιουσίες. Και το πιο
τραγικό, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Χιλιάδες άνθρωποι. Άδικα; Ίσως. Η έλλειψη
πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας ήταν απαράδεκτη.
Η απουσία ενιαίου πρωτοκόλλου αντιμετώπισης
(εντός ή εκτός νοσοκομείου) λυπηρή.
Αλλά η πανδημία ανέδειξε κι ένα άλλο. Την ανεπάρκεια του ιατρικού κατεστημένου (πανεπιστημιακού κατά εξοχήν) στο μεγαλύτερο ποσοστό του. Τι κρίμα. Οι άνθρωποι που όφειλαν να γνωρίζουν ιατρική, να σκέπτονται, να αναλύουν, να ερευνούν, να μην δέχονται αβασάνιστα ότι τους σερβίρουν. Η ιατρική θέλει αναζήτηση έρευνα, τεκμηρίωση, απόδειξη. Δέχθηκαν και επέβαλαν καταστάσεις χωρίς ενδελεχή έλεγχο. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς ιατρική συνείδηση. Αυτοί που έπρεπε να μας κατευθύνουν. Αυτοί που μας διδάσκουν!
Πλήρης υποταγή!
Μήπως εγγίζει το τέλος της κλασικής ιατρικής που γνωρίζαμε; Μήπως την ιατρική θα καθορίζουν και θα κατευθύνουν πλέον άτομα μη έχοντα σχέση με την ιατρική; Μήπως τα κέντρα αποφάσεων θα είναι εκτός ιατρικών πεδίων; Και οι γιατροί θα ακολουθούν, συμφωνούντες με τα πάντα, αρκεί να εξασφαλίζουν ένα πινάκιο φακής;
Λέω μήπως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου