Ο ΦΟΒΟΣ (και ο ιός)

Και ξαφνικά νιώθεις κάτι να πλημμυρίζει το είναι σου. Ένα ρίγος σε διατρέχει. Ψάχνεις γύρω σου να δεις τι γίνεται. Δεν διακρίνεις τίποτε που να δικαιολογεί το αίσθημα αυτό. Βγαίνεις στο μπαλκόνι να πάρεις ανάσα, βλέπεις την ερημιά και καταλαβαίνεις. Είναι ο φόβος. Σκοτεινός, αόρατος, αμείλικτος. Είναι αυτός που κυκλοφορεί στους έρημους δρόμους. Πας να ψωνίσεις και κάνεις πως δεν βλέπεις τον γείτονα σου στο μαγαζί. Δεν είναι ώρα για χαιρετούρες. Παίρνεις τα ψώνια και γρήγορα-γρήγορα φεύγεις σκυφτός και σιωπηλός. Όμως ο φόβος σε ακολουθεί, εισχωρεί στο σπίτι, εισχωρεί στο μέσα σου. Παίρνεις τα μαντηλάκια, παίρνεις τα αντισηπτικά και αρχίζεις να καθαρίζεις. Τα πάντα. Τι άραγε θέλεις να διώξεις; Τον ιό ή τον φόβο;

Φανταστική η περιγραφή; Θα έλεγα όχι. Ίσως υπερβολική. Όμως στον ένα ή στον άλλο βαθμό παρατηρείται σε πολλά σπίτια, σε όλο και περισσότερους ανθρώπους. Η επιδημία κάποια στιγμή θα υποχωρήσει, αφήνοντας θύματα και πληγές. Ο μεγαλύτερος όμως κίνδυνος είναι μήπως μείνει σαν κατάλοιπο ο φόβος. Να παραμείνει σε όλους. Μόνιμα. Και αυτό θα είναι το χειρότερο.

Μην ξεχνάμε, η ζωή του ανθρώπου είναι συνυφασμένη με τα μικρόβια. Επιδημίες και πανδημίες υπήρχαν και θα υπάρχουν στην ιστορία. Αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. Μαζί με την τεχνολογία, τα φάρμακα, τα εμβόλια κλπ, ο άνθρωπος θα πρέπει να έχει την ψυχική δύναμη να αντιμετωπίσει την κάθε δυσκολία σθεναρά, με πίστη, με θάρρος, όρθιος. Ο φόβος καταστέλλει όλα αυτά, εξασθενεί τις αμυντικές του δυνάμεις, τον καθιστά αδύνατο, ευάλωτο.

Ας μην υποκύψουμε στον φόβο. Ας μη του επιτρέψουμε να κλέψει την καρδιά μας. Ο άνθρωπος δύσκολα μπορεί να ζήσει μόνος του. Πάντα χρειάζεται έναν καλό λόγο, ένα ήρεμο βλέμμα, ένα χαμόγελο. Μια στήριξη γενικά. Ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Μπορούμε έτσι να αντιμετωπίσουμε πιο εύκολα την επιδημία. Τον καινούριο ιό ο οποίος μας έκανε να αντιληφθούμε πόσο λάθος είχαμε όταν δίναμε αξία σε υλικά αγαθά και σε ενέργειες και καταστάσεις ανούσιες και μηδαμινές όπως αυτές αποδεικνύονται σήμερα.